As flores tristes

Nun lugar lonxano vivía un xardineiro que cultivaba rosas, de cor lavanda, tantas, que foi capaz de facer mil ramos, cada un máis vistoso ca o anterior. Sen embargo, cando rematou decatouse de que as rosas estaban máis bonitas na roseira ca nos ramos. Decepcionado, acudiu ao mestre, en busca de explicación.
-Así é como ten que ser, tomodachi, non por cortar unha flor te quedas coa súa beleza.


Para Susete,capaz de regalarnos a beleza das flores sen cortalas, e para Santiago, capaz de mantelas vivas.


As flores tristes.


Vivo nun mundo de flores. De flores tristes.
Digo que son tristes porque estas teñen a capacidade de reflectir o estado anímico de quen as rodea, e últimamente ando algo baixo de moral.
As flores son as luces da existencia, curiosas luces que se apagan ao chegar a noite. Unhas pechanse sobre si mesmas, outras, agachan a cabeza e dormen.
Parecense moito ás mulleres, misteriosas, sensuais, únicas entre as súas semellantes, e capaces de gardar dentro o secreto da vida. Non se lles pode pedir máis.
Coñézoas todas e cada unha delas. Familia, especie, variedade, nome científico e vulgar. Distingo máis de duascentas variedade de camelias das tres mil existentes, cincoenta de magnolias e case mil de orquídeas.
Coido que a maioría dos que pasan cada día ao meu lado non son conscientes da importancia que as flores teñen nas nosas vidas. Se nos fixamos, son o primeiro agasallo que temos, e o último. Curioso, verdade?
Como é posible que un mesmo elemento poida estar en dous momentos tan opostos? Pensade niso.
De feito, son o tributo funerario máis antigo que existe, anterior ás xoias, por suposto. Todos e cada un de nós as usamos algunha vez na nosa vida diaria, aínda sen sabelo. Tomamos infusión de macela para a dor de barriga, azahar para os nervios, está o azafrán, condimento, mediciña e tinte, a auga de rosas como tónico cosmético, o aceite de lavanda, cicatrizante e curativo.
Con elas fabricamos cosméticos, perfumes, alimentos, medicamentos, incluso velenos. Si, si, velenos, tamén as cousas máis lindas do mundo teñen a súa vertente perversa.
Oichedes algunha vez falar da saponaria? É un substitutivo perfecto dos xabóns causticos e dos champús.
Podería estar así todo o día, pero supoño que xa vos ides facendo cargo.
As flores inundan o meu ser, tanto no nivel consciente como no inconsciente. Un día, sen previo aviso, chegaron a habitar os meus soños, convertendose na materia prima e principal destes.
Esto comezou durante o último ano porque antes de deitarme pensaba nelas, recreaba mentalmente a imaxe de peonías,gladiolos, rosas, polas de mimosa, e, tras quedar a durmir, estas imaxes íanse combinando e mesturando ata crear grandiosas composicións. Nada máis erguerme, co soño aínda fresco, subía á azotea, entraba no xardín secreto e adicaba toda a mañá a materializar as composicións soñadas.
Unha noite concentreime en caraveis, lirios e fentos. Pensaba en soñar unha composición fresca, primaveral, lixeira, coma unha mañá de abril, pero no seu lugar apareceu un gran tigre siberiano. Era un ejemplar esplédido, un macho grande, forte, robusto, rebosante de vitalidade. Recoñezo que non entendo gran cousa de animais, pero este era sen dúbida expecional, e non só porque falaba.
No meu soño atopábame na azotea, de madrugada. Todo estaba cuberto por unha espesa néboa que ulía a especias exóticas, canela, vainila, cardamomo. El saíu da brétema, contoneandose cun movemento elegante, equilibrado, candencioso. Dirixiuse sen decir nada á pila de flores e comezou a pacer nelas. Cando tivo rematado, sentouse cruzando as patas, lambeuse e reparou en min por vez primeira.
Grazas, dixo, hai tempo que non comía flores tan saborosas. Na nai rusia non medran cousas tan esquisitas, e moito menos nese lugar perdido e xeado que vos chamades Siberia.
Aínda se deixou estar alí un anaco, desfrutando dun improvisado concerto de piano co que nos agasallaba a antiga dona da casa, falecida vinte anos atrás.
Entón tiven tempo de fixarme ben nel, e recoñecino. Era o mesmo que visitaba a Sandor Lester ante da súa estancia no manicomio.
Espertei asustado. Temín que o mesmo estivese a piques de acontecerme a min, que en calquera momento podía perder o dominio da miña vontade. Estaba seguro de que era unha premonición, así que á noite seguinte concentreime en non soñar con tigres, nin con calquer outro felino. E conseguino. Pero tampouco fun capaz de volver soñar con flores.
Dende entón pasaron xa seis meses enteiros, cento oitenta días, e non fun capaz de facer composición floral algunha.
Estou vivindo a época máis estrana da miña vida. É máis, vívoa coma se non fose a miña. Non a recoñezo, nin a min mesmo, no sentido máis literal da palabra.
Teño un vestido vermello de muller colgado no percheiro do aparador, un par de pendentes negros a xogo co cinturón do vestido na cómoda e un anel antiquisimo na mesiña de noite. Todo esto sen ser fetichista. Non, non me transformo pola noite, non disfruto vendome nun espello con zapatos de tacón alto e colares de dúas voltas.
A cousa é máis sinxela, todo quedou aí cando Laura se foi. Todas estas cousas de muller que gardo eran regalos para ela, nin perversidades nin transgesións, pero a miña terapeuta non pensou o mesmo e botei dúas sesións enteiras explicandolle porque non devolvera as cousas. Parece que o feito de perder o tique da tenda non era crible nin convincente, asi que me inventei a historia de que aínda agardo que volva e teña aí os seus regalos.
A veces penso que o de Laura foi coma o do tigre, un mal soño.
Un mal soño no que ela arrastraba unha maleta polo corredor ata deixala preto da porta, logo, pousou as chaves no aparador e subeu as escaleiras a modo, ata a azotea. Cruzouse de brazos, mirándome mentras eu transplantaba guineanas.
-Deixei as chaves no aparador, e o anel na mesiña.
-Non o fagas, por favor, pártesme a alma e o corazón se o fas.
-Ben, así terás dous de cada.

Foron as súas palabras na nosa derradeira conversa. Tras dicilas, deu a volta e marchou, levando con ela parte da miña cordura.

De momento, vendo a miña incapacidade temporal para crear novas composicións decidín fotografiar as flores que cultivo, é unha boa forma de desfrutar da súa beleza, non si?
E aquí tendes os meus dous últimos logros, dúas rosas David Austin, unha de suave veludo granate, e a outra, dunha elegante cor alaranxada.
Ollade o aspecto que ten a perfección.