Château rouge

A Suso Basterrechea (algún día achegareime a admirar o que pintas), por atreverse a pintar, a Y.K (intenteino, e non che olvido) por mostrarme Arxelia a través dos seus ollos, e a Victor Koslov, por inspirarme esta historia.
Foi en París, non fai moitos anos, pero si noutra vida. El pintaba acuarelas na ribeira do Sena, e eu namorábame da lúa chea de Francia.
Tan só lle preguntei o prezo.
-Portuguesa?
-Non, galega.
-Ah, claro, é certo, os galegos tamén falan portugués.
-Non, corrixín, os galegos falamos galego
-Dacordo, asentiu, como se dí en galego? Preguntoume sinalando á lúa.
-“Lúa”.
-“Lúa” repetiu, très jolie, ce mot. Bah, escolle o que queiras, que cho regalo.
Chamábase Victor, e era ruso. Eu non entendo moito de arte, mais sei que Victor non era Kandinsky, e aínda así gústame esta acuarela, porque cada vez que a contemplo adiviño tras ela os seus ollos grises, cheos de soños, mentras a pintaba.
Château rouge
Quizáis porque o tempo era máis frío do que se agardaba para aquel mes de maio, ou se cadra sería pola néboa que se erguía do río aquela alborada, pero o caso é que eu tiña os dedos durmentes. Aínda así, seguia montando o meu posto. Tiña que ser dese xeito tódolos días, era o primeiro en chegar e o último en marcharme porque non era capaz de montar e recoller se os outros me vían.
Deixaba as mans baixo os sobrazos para quentalas ao tempo que xogaba co bafo que formaba o meu propio alento entrando en contacto co aire frío da mañá, e así entretíñame e non fumaba, a unha por non arrefriar os dedos, e a outra, porque levaba deixandoo dende facía tempo. Ben, para ser exactos levaba intentando deixalo dende que comezara a fumar, alá polos meus quince anos, e non se podía dicir que nesta loita tivera demasiado éxito.
O Jess´Café comezou a perfumar o Quai de la megissérie con aromas de mateiga, café e canela. En pouco máis de dúas horas chegarían os meus compañeiros de paisaxe. Púxenme a repasar as últimas acuarelas. O caso é que me estaba fartando de pintar sempre o mesmo, e sobre todo, de vendelas sempre no mesmo sitio. Quizáis fose hora de dar un cambio. París estaba ben, pero Francia era tan grande… os verdes da Bretaña, o azul da côte, os campos de lavanda da Provenza. De feito, levaba xa tempo pensando en deixar París. Paulo marchara facía semanas, e escribirame dende Bonnieux. Ao parecer a lavanda comeza a florecer en xuño, e xa estábamos en maio.
Deste meu soliloquio sacoume o freazo en seco dun vello Audi que parou dun xeito un tanto brusco uns dez metros máis abaixo de onde me atopaba eu. Un Audi vello, esnaquizado, agrisallado, que agonizaba coma un animal ferido.
Do coche baixou laguen. Un ser miúdo, apenas visible, que arrastraba dos vultos enormes tras de si. Ao chegar onda min vin que era unha rapaza, que en pasando polo meu lado non dixo máis ca “Bon jour”, e comezou a desenvolver os lotes que traía pondo o seu posto no oco baleiro que quedaba entre o de Victor Koslov e o meu. Eu non podía deixar de mirala, sorprendido. Debía ter un aspecto patético coa boca aberta e os mans nos sobrazos. Ela, tomaba nota do meu desconcerto
-Non podía durmir, (J'il ne pouvait pas dormir), -desculpouse mentras me dirixía unha ollada tímida e fugaz,pero tamén cálida, escintilante e nerviosa, coma unha estrela.
Non volvín pasar frío en todo o día.
Dende aquel día tiven que variar os meus horarios, pois tiña que chegar antes que Aicha, que era moi madrugadora, e agardar a que a viñesen buscar á noitiña, para recoller. O resto do tempo, o que pasábamos xuntos nos postos, tiña para min un valor incalculable. Pasábame as horas mirándoa, memorizando en pequenos fotogramas mentais cada xesto, cada rasgo, para poder pintala logo, a soas, ao amparo da noite e da intimidade. Pura clandestinidade.
Sentábame ao seu carón, remexendo nos libros que ela tiña á venda, os máis deles de poesía, anque tamén novela e dramaturxia, a maioría moi deteriorados, como de ter pasado por centos de mans, Dib, Yacine, Djebar, Boudjedra, mentras intercambiabamos lembranzas dos nosos pobos de orixe, e así souben das cores roxas e amarelas cas que o mencer viste a Orán, e da lisura do mar que a baña, do sabor dos makrout e o olor mentolado do té. Soubeno todo a través dos seus recordos, agora podería percorrer a cidade de Orán enteira cos ollos pechados.
-Como é o mar de Ferrol, David?
-Bravo. E escuro.
-A xente parécese moito ao mar do que procede.
Quería beber cada un dos seus dezasete anos, a grolos longos e mornos, pero non me atrevía nin a tocala, daba a sensación de estar feita da area fina do deserto e que son con tocala se me desfaría entre os dedos. Para consolarme, pintabaa. Fíxeno en tódalas posturas imaginables, con tódolos fondos posibles, e só un rasgo se me resistia. A risa. Decataeime de que en tódolos retratos estaba seria. Creaba unha Aicha hierática, de ollos apagados e rostro impasible, sen vida. Por máis que o estudiaba non era capaz de atopar a cor adecuada para pintar a súa risa. Claro, como que ela nunca se ría, apenas facía un xesto cos beizos apretados no que ti podías intuir un sorriso, pero nunca unha risa franca.
Unha tarde, armado de valor, xa a comezos de xuño, conteille a miña idea de marchar ao sul, cara a Provenza, e atrevinme ata a preguntarlle se querería vir comigo.
-A min dame igual, un sitio ca outro. Il est le même.
Pero cada día, cando antes de se por o sol chegaba o vello Audi a buscala, eu vía como as flores da lavanda murchaban pouco a pouco.
E así apareceu o outono, e a ribeira de París cubreuse dun manto palloso que se ía escurecendo cos días, coma o ceo. A xente deixou de percorrer o Quai con tanta asiduidade. Moitos dos meus compañeiros recollían dispostos a pasar o inverno preto da côte, ata que unha tarde quedamos só Aicha e eu, coma dous cadeliños abandonados logo do paseo estival.
Agardamos en silencio a que pasase o tempo, ela a que a fosen a recoller para ir a casa,
-Pasarei o outono en Marrocos,
e eu a que a levasen para poder recoller o meu tenderete en paz, despedirme do Quai e fuxir de París para sempre.
Non ven. O Audi non chegou aquela noite. Púxose o sol, degolándose sobre o río, ergueuse unha brisa revoltosa e saíu a lúa, e nos seguiamos alí sentados, coma parvos.
-Pero que, hoxe non marchas á casa? Estase facendo tan tarde…pero fareite compaña ata que veñan.
Non quería dicirlle que agardaba a que ela liscase para recoller, e tamén era certo que non tiña pensado deixala alí tirada. E non cegaron. A eso das once, axudoume a recoller e cargamos os seus vultos entre os dous. Percorremos medio París andando, deica o Boulevard de Barbès. Ela vivia no 21 da Rue Poulet. Cando chegamos, uns mozos senegaleses estaban colocando caixas de froitas para a súa particular praza de abastos na rúa. Lembro a porta. Máis que a porta en sí, a pintura. Estaba mal pintada, un feo color marrón que se esluía en partes ata volverse café con leite. A porta máis fea que tivese visto.
-Non están aquí. Ben, teño que subir, grazas por acompañarme.
Fíxeno sen pensar, porque se o penso, non o fago. Agarreina por un pulso e trouxena cara min, ata tela bastante preto como para bicarlle o cabelo cor canela.
-Déixame quedarme. Se deixas que me quede, prometo pintarche a risa.
París pasou. E Aicha. Todo pasa. Pero a miña extraordinaria memoria segue a retelo todo. Tanto, que a veces, cando a nostalxia quere abrir portas que dende entón están pechadas aínda me sorprendo tremando de pracer ao lembrarme de cousas que nunca pasaron.