Adicado a Marcelo Castro, que aínda pensa que sinto o que escribo, e ogallá fose certo.

Porque che penso na noite, longa e serea,
buscándote os ollos na cara da lúa,
porque che sinto sen terte,
por eso sei que te Quero.
Agora que sei que eres,
que velas o meu insomnio,
que me acompañas sen verte,
agora non teño medo.
Porque sei que estás para soñarte,
para espantarme a tristeza.
Uno, por fin, a miña soidade
á túa vacua existencia,
e somos un,
un ser único, invisible, efímero.