Ainda há coisas que você não me conhece

Para Viçente da Veiga

Un mot de toi...

Estiven pegando unha cenefa sobre o papel do cuarto, con estampado de flores. En concreto, rosas inglesas. Se me tumbo na cama e miro cara arriba, teño a impresión de estar deitada nun xardín...

Tenho pegamento nas unhas e na pel dos dedos.

Saco a cabeza pola fiestra. Quero reconciliarme co mundo exterior, pero vai frío. Volvo e ponho unha chaqueta de felpa por riba da picardía.

As tres da manhá non son horas para andar de “sisitas”.

Se cadra son os anos

Como facíamos antes? Na auga tódalas tardes, anque chovese, a pesares da néboa. Nunca tinhas frío.

-Encantada, ques outro café?

Debe levar aqui moito tempo. O café parece frío.

Está aí, miroo, pero non o vexo, os meus olhos traspasan a súa carne, a través dela métome na tarde na que me vestín de noiva.

Metros de encaixe francés. Daquela había calor. Eu abanándome na terraza “Cando vaia mal chámame”

Non lhe conto a ninguén que me deu un bico no pescozo. Un bico furtivo, clandestino, efímero.

Déixao, estaría bébedo, e eu ca cola do vestido enrolada no brazo esquerdo “Chámame cando vai mal”

Aquela noite non ía frío, coma hoxe. Non entendo este tempo. Estamos en xullo, e como refresca.

Antes non, verdade? Acordaste dos veráns en Muros?

Sempre ía calor, ou seríamos nós? Si, sería eso

Agora todo é frío e chuvia.

Tamén choveu as dúas tardes que bailei contigo.

-Xa é mala sorte mulher, quería ensinarte todo e mira como está o tempo.

-Dá o mesmo, abóndame estar contigo.

E ti obstinado en ensinarme o mar.

-Ven ver esto, mira como bate.

-Estou farta de velo, crieime á beira del.

O que eu quería era quitarche a camisa, de vagar, e perderme no teu peito. Como aquela manhá, ao lado do mar, tamén. Sempre preto do mar. E chovía. E logo vinha sacarche a camisa e bicarche o pescozo, igual que aquel día, eu vestida de noiva. Aquelo non lho contei a ninguén, para que? Estaba bébedo. E esto non podo contalo. Non é por arrepentimento, nin por vergonha, non o conto por non facerche dano.

-Non quero ter problemas.

-Nin eu dalos.

-Estás linda, despeiteda. Vamos ver o mar.

Sempre o mar,

-que teima colliches

Só penso en sacarche a camisa, como aquela manhá, “ti por abaixo”, e a chuvia batendo fóra, contra os cristais.

Estás linda. Es a noiva máis guapa que vin. Chámame. Intento arranxar o vestido. Para que vou contar esto?

Unha palabra. Dime só unha palabra. Unha palabra túa e volvo a sacarche a camisa.

*******

-De verdade non ques outro café?

-Vou rematar antes este.

-Este ten pinta de estar frío...

-Grazas por aceptar a invitación

Incomódame tanta cortesía

-Non se merecen. Eu tamén quería conhecerche

Espero que non me pregunte en que penso

En que penso? Un bico prohibido, vestida de noiva. Eso si me deu vergonha. Aquel día tinha certa dignidade de mulher casada “chámame” Recollo a cola do vestido e marcho. Pero que se cre o mocoso este? Estará bébedo.

No canto de chamalo dicidín sacarche a camisa.

-Ven ver o mar

Eu o que quero e darche un bico. Levo todo o caminho pensando niso.

-Ponte por arriba,

-D´accord, mon amour, ti por abaixo. Déixame sacarche a camisa

-Móvete

Estase levantando vento. Melhor pecho a fiestra. Se non me concentro non podo reconciliarme co mundo de fóra.

Por que será que agora sinto frío a todas horas?

Acordaste en Muros? Tódalas noites ía calor, sentados na porta agardando polo fresco que nos deixara durmir ben.

-E ti, en que trabalhas?

-Son avogada, laboralista. Chámame se te sintes explotado

-Ummhhh, a que tipo de explotación te refires?

“Chámame”, sempre é igual. Sempre. Agás as dúas tardes que bailei contigo.

-Ques verme, si? Ques que nos vexamos?

******

-Estás nerviosa? Arrepinteste?

-Non me arrepinto. Non fago as cousas para arrepentirme.

-Tes que pensar que nunca pasou...

Si pasou. Achegouse a min. Es a noiva máis guapa “Chámame” e o bico no pescozo. Só foi iso. E arrepentinme de non contalo, porque daquela non o busquei eu, nin o quería sequera.

-Como son as cousas eh? Daquela ofendinme, e agora, aquí contigo, xa sei, eu por abaixo, e non me arrepinto. Así empezan as traicións, non? Pero, cando comezas, en que momento te volves infiel? Cando consumas o acto, cando o planexas? Se te volves atrás aínda o es? Eu convertinme no momento que decidín selo, moito antes de estar contigo.

-Fuches ti quen me escolleu, eso tenho moi claro.

Cantos sodes, dentro de min? O café frío, o bico no pescozo, a camisa.

-De verdade non ques outro café?

Dime que non, que tes que marchar pronto, por favor, dimo.

-Sabes? Podería estar a tarde enteira contigo, e a noite, xa postos....

Entón érgome, saco a carteira do bolso e pago a conta.

A súa mirada perplexa

-Foi un pracer conhecerche, xa falaremos

E marcho, porque no fondo sei que eu tamén podería.

Unha palabra túa, só unha. Dime unha palabra,coma antes, e xúroche que acudo onde estés e volvo a sacarche a camisa.