Entropía

Soño cun verán de cereixas maduras, soles vermellos que se me desfagan na boca, e con casiñas brancas de muros limpos. Soño cousas cotidianas, posibles e familiares. Pero a veces tamén que me envolves como a hedra ás paredes vellas, mentras te transformas en sombra, para meterte comigo na cama e murmurarme ao oído Non teñas medo.

Soño co verán neste outono de amarelos e ceos grises, de follas mortas que alfombran o chan que piso, de almas tristes que viaxan xuntas sen descubrirse.

A naturaza prepara con este tapiz de morte aparente a súa próxima resurrección, nun perpetuo devir cíclico que me marea.

O fenómeno do eterno retorno: gromos, follas verdes, follas secas, polas núas, gromos.

Séntome a carón dun carballo, nun chan brando, esponxoso, húmido, e comezo a mimetizarme. Son unha folla seca, avalada pola brisa, que se desliza a modo polo aire, flotando nun vaivén cadencioso coma baile de salón, ata pousarse non chan maternal. Decompóñome nun proceso limpo, lento e progresivo, no silencio sepulcral que arreguiza. E xa son manto, son parte da nai, da orixe, do meu propio creador, como o Fénix é o seu propio pai, eu son principio e destino en min mesma. Son alimento da árbore que chucha famenta na terra que a sostén, antes incluso de que os humanos poidan pensar Xa chegou a primavera. E outra vez estou abríndome baixo os primeiros raios de sol.

Soño co verán neste cárcere que me abate dende que ti estás preso. Un cárcere sen muros de formigón reforzado, sen reixas nas fiestras, sen fiestras mesmo, sen arames nos balados. Hai prisións físicas, vixiadas e pechadas con candados, e hainas espirituais, de concepto, que che impiden ser libre e fuxir aínda estando sentada no fondo dunha carballeira onde todo son camiños. Eu habito nunha destas, ca alma aletargada por invisibles barrotes metálicos e férreos tarabelos máxicos.

Soño co verán, con cereixas doces e amorodos zumentos.

E nas noites en vela soño que soño. Xogo a enganar ao tempo, a despistar á escuridade infinita neste océano de nada que quere mecerme ao seu antollo pretendendo que adormeza, e no bambeo amoroso dos sons da noite a realidade transfórmase e o meu cuarto vira na habitación da pensión que levaba o teu nome, aquela que ulía a vello, que revía decrepitude e humidades doutros tempos, preto de San Nicolás.

Eu fixaba a vista nas rosas inglesas estampadas na colcha

“Imaxina que están vivas”

Todo eran entilezas doutras épocas. Ata as flores de papel do xarrón que adornaba a coqueta estaban murchas.

“Que sitio máis triste…”

“Non digas iso, ven aquí”

E apertábasme contra as raias azuis do teu xersei de calceta perfumado de loita, de fume encerrado, de locais clandestinos. A min gustábame ese olor “Asi debe ulir a esperanza”.

“Mañá estarán vivas, só tes que regalas. Bastará co mar que escorrega da túa pel quente”

E apartabas a colcha dun tirón para que non vise máis esas rosas láguidas, cansas, morriñentas.

“Ven, e deixo que me chames Paulo”

Daquela xa me conformaba só con chamarte. Intuía as horas futuras, as noites de baleiro absoluto, o outro lado frío pola túa ausencia.

“Imaxina que están vivas”

Quixen resucitalas pero non fun capaz por máis rego que lles daba. Seguían esmorecidas. Nin o mar foi bastante para elas. Só me quedaba soñalas “Imaxina que están vivas” do mesmo xeito que soñaba o tempo que xa non tiñamos facendo mil noites con cada día. Tallaba as horas en anaquiños diminutos que apretaba no puño pechado, para logo soprar e lanzalos aos catro ventos, coma nunha sementeira de arelas.

“Mañá non vaias”

E ti rias

“Moito traballa esa imaxinación…”

“Se mañá vas, sei que non volves”

“Ai… agora es meiga?”

E rías. Rías ti só.

“Se mañá vas non volves”

“Metes medo”

Catro veces cada mes, once anos, eso suman cincocentos vinte e oito “nons”. Sabes que nunca me canso “Ti non es das que se rinden”, e agora podes ver que non claudico.

Só unhas palasbras. Nada máis preciso unhas palabras porque a única carta que gardo comeza xa a diluírse de tanto tocala.

“Chamáronnos presos de conciencia. Dilles que non o somos, que a conciencia é o único que non poden prendernos. Que se fodan, pero a miña sigue ceibe”

Hai días que, aburridas de ser lidas, as palabras fuxen do papel e escorreganseme entre os dedos, lixeiras como volvoretas. Logo paso horas apañándoas da alfombra….

Víngome chamándote Paulo cando falo comigo e sóñote co xersei de raias azuis. Na miña mente levas a mesma roupa ca fai once anos.

“Non vaias, faille caso. Xa non é como ti o acordas, se o ves, non o coñeces”

Eu tamén che dixen un día “non vaias”

E ti rías “Miña meiga”

“Déixao estar, non quere verte”.

Non vexo por que, sería sen reproches, sen desculpas.

Vingábame chamándote Paulo para min e facéndote sufrir cada xoves, sabendo que intuías a miña presencia.

Días, meses, anos. Tantos, que enchín unha almofada de non vaias, de advertencias desoídas, de berros xordos de atención.

Un xoves, e outro, e outro.

Acabei collendo confianza cos gardas que me repetían “Non quere verte”, cunha sorna que se convertiu en mágoa

“Vaiseche estragar o amor de non usalo…”

E mirábanme cos ollos cansos do que non entende nada, rebuscando nos petos un pano “Non chores, que te pos fea…Vedes o que pasa, cas vosas tonterías. Pobriña”

“Pobriña. Déixao estar, Muller, non vale nada”

Cada mércores imaxinaba as rosas inglesas revivindo, imaxinaba que estaban vivas, e que se cadra o día seguinte sería outro día.

So quería unha palabra

“Pero volviches outra vez?”

“Pobriña” e rebuscaba o pano no peto

“Ques un caramelo? Son de anís”

E o garda xubílase, e o xoves seguinte hai un rapaz novo que non se atreve a decirme “Non quere verte” e me tende un pano branco “Non trouxen caramelos, don Armando díxomo pero esquecinos” e baixa os ollos desculpándose

O peor son as noites cheas de silencios fríos, as noites que en verdade son unha soa, unha soa noite inmensa, inabarcable, infinita, e os días que arrancan cunha alborada agostada, revestida de fracaso, que teño que imaxinarme viva “Imaxina ….” porque estou, mais non existo, que me gastei de agardarche, de querer comprender a ironía dun mundo que prende aos que loitan pola liberdade.

E o garda que me da caramelos de anís.

Só quero unha palabra.

Soño que a carballeira me acubilla, no silencio envolvente da tarde. Deixo que a chuvia me asolague amodiño, refrescándome a alma queimada, decorada de rosas marchitas, cas guedellas pegadas á cara porque ti dicías “Estas linda despeiteada”.

Soño que volves a ser o Pablo que se nega a que o chame Paulo. Soño soños imposibles, pero, o peor de todo, foi unha noite, que soñei que non soñaba.