palabras

Esto nunca sucedeu así, pero ben puido ter sucedido.
Á memoria de Carmelo Teixeiro, a quen algún día lle prestaremos os ollos,
E para as xentes de Ferrolterra, que tanto loitaron, e que loitan tanto.

As palabras, nada hai tan importante. Son máis fortes cas bombas, resistentes ás balas. Tódalas loitas están feitas de palabras, de berros, de consignas. Mentras estas vivan, vivirán aquelas.

Había, agora lembro que aquela noite había sol. Un sol grande que brillaba como non o fixera de día.
Encargaranme de cubrir aquela Asamblea de resultas dunha baixa inesperada. Pura casualidade.
Xentes de toda condición e procedencia ateigaban o local moito tempo antes da hora prevista, e eu alí, co meu bloc de notas, o meu bolígrafo azul e a miña bolsa. Sabía que pronto me faltaría o aire con tanto persoal, e por tranquilizarme, recitaba de memoria tódalas clases de piñeiro que coñecía: insigne, radiata, pinaster, nigra, sylvestris, pinea, uncinata, unha e outra vez, insigne, radiata, pinaster….
E comezou a Asamblea. Xa só podía distinguir a voz de Carmelo dende o fondo, Venceremos, venceremos, venceremos… Tentaba captar cada unha das súas palabras pero a man non me daba abasto, e decidín recurrir á bolsa. Abrina con coidado, pois dentro durmian tranquilas antigas palabras escapadas doutros beizos e recollidas noutras tardes de loita por outras causas. Ata a boca de pana marrón foron chegando, cohibidas nun principio, pero xa logo confiadas, formando unha seimeira dende Carmelo ata min.
Falaba de resistir, de vencer, do poder da presión, eso poideron oílo todos, pero as últimas palabras, “Verei como a quitan, vereino cos vosos ollos” sei que chegaron só onde eu estaba, áxiles e rebuldeiras, correron a meterse dentro. vereino-vereino-cos-vosos-ollos, todas elas aínda xogaron un intre antes de pousarse, xa eternas, no fondo, ao lado das outras, e a pesar da distancia dos vinte metros bos que nos afastaban era capaz de verme reflexada na súa meiniña, mirandoo de fronte, e comprendín que acababa de meterme en outra loita, que a súa causa xa era tamén a miña. Se cadra por estar atenta a iso, ou por despistarme cos estalidos xordos daqueles que, situados nos dous flancos do estrado, empezaron a disparar todos xuntos, foi que me colleu a subida no nivel da auga desprevida. Deime conta cando tiña a friaxe xa enriba, primeiro no embigo, pero xa logo no peito, no colo, na cara. Todo pasou en segundos. Antes de poder reaccionar, xa estaba asolagada. Tentei subir á superficie, pero cunha soa man, pois baixo ningún concepto pensaba soltar a bolsa. Sabía que era a única forma de que a loita se mantivese no futuro, facer sobrevivir esas palabras. Foi daquela cando notei que algo me agarraba da chaqueta e me subía con forza por riba da auga. De xeonllos e cuspindo a auga salgada, aínda ca bolsa aferrada a min, vino de pé, ao alto en fronte miña, movendo a cabeza, máis resignado ca con decepción.
-Xúroche, que non me decatei, xúroche que non souben en que momento subiu a marea.
-Coma sempre
-E que queres, dixen sinalando á bolsa, xa sabes, as palabras…