Antes e despois

A Carlos García, o amor non ten medida, nen fórmulas máxicas, nin ten a chave da felicidade.

I. Antes

Ela durmía a sesta deitada na herba, baixo un sol ardente e a calor abafante que pre dicían tormenta, pensando nel, e soñaba ás veces que voaba.
El voaba a moitos miles de kilómetros de distancia e pensaba en cousas das que ela nunca sabería nada.
Pese á separación e ao ruido dos centos de persoas que a rodeaban, podía esocoitar con nidia claridade os latexos do seu corazón a 300 kilómetros por hora.
E pensaba nel.
Soñaba con eses ollos de anxo, que vía, de cada vez que abría os seus, na luz cegadora do ceo que queimaba ao mirala. Buscábaos no fondo inexistente dun xerro de cervexa, onde o líquido amarelo e espeso non remataba xamáis, cando en cada bico que lle daba ao vaso notaba a lingua del na súa boca e a asa de vidro se convertía en dedos albos, longos e lenes coma febras de algodón.
En todo lugar, a cada instante, tíñao presente, logo esa presencia foi todo na súa vida que quedou valeira de calquera outro contido. Todo perdeu importancia, salvo miralo a el.
Malia ao distanciamento entre ambos ela dixo Ven, e el acudíu presto, alumeando o mundo dela con esa risa que só usan os seguros de si, os triunfadores. Abríu a porta da cela, entrou e sentouse na herba, ao seu lado.
Abre os ollos. Ao tempo que el lle amosa a súa colección de momentos felices ela colga no cuarto de estar o seu diploma en tristeza.
E a tormenta estalou mentras cruzaba Castela. O ceo de Burgos desfíxose en augas bravas que batían contra os cristais dos parabrisas ao tempo que ela adormecía arrolada polos brazos que recollían un trofeo noutro lugar, como premio a alguen que sabe voar.
E ela díxolle Agarda. Perdeu o medo e saíu voando, soñando que conducía, mentres pensaba nel.
*************************************************************************


II… e depois
A min a enfermidade comezoume cunha cabeza de troita. Non Quero decir que fose por comela nin nada, senón que así empezou a manifestarse. Obxectivamente, a orixe desta está nun accidente que sufrín fai anos, pero eu creo que foi por un amor mal curado.
Fóramos os tres pescar, nunha mañá de primavera que chovía. Parecía calquera día menos o último luns de marzo. Ía un frío do carallo, e vento, que queredes que vos diga, o encoro semellaba o mar da Costa da Morte no medio dun temporal. Acendín unha larada e senteime a ler a carón do lume, e nun momento que erguín a vista vin que unha troita aboiaba a cabeza por riba da tona da auga. Vina tan nidia como vos estou a ver agora.
-Ei, aí, aí saltou unha troita
E tras esta moitas máis foron sacando as cabezas. Eles dous volvíanse tolos, cambiando as canas de sitio, lanzando cando eu avistaba de novo unha cabeza, sen entender como as troitas podían saltar cunha auga tan revolta, nun día tan frío, e moito menos sacar a cabeza, pero críanme, en primeiro lugar pola cara de convencemento que tiña e, en segundo, non había razón para mentirlles. Por suposto, aquela mañá non saltou a primeira troita. Só que entón non o sabía. Tampouco lle dín maior importancia ao feito de que eles non as visen.
Á semana seguinte volvín pescar, pero esta vez ao mar, eu soa. Era unha mañá de domingo ben distinta da outra, clara, soleada, temperatura agradable, coa única coincidencia do vento.
Preparei os aparellos, saquei o cebo vivo, miñoca coreana, escollín os chumbos e os anzois. Alí, escondida entre os saíntes dos cantís, en contacto ca brisa, notando o sabor salgado dalgunha pinga dos salseiros que me alcanzaban, sentinme viva por completo, moito máis viva ca nunca. E comecei a lanzar.
A mañá estábaseme a dar ben. De cada lance traía un vello, un pinto, unha maragota. Ía escollendo neles e devolvía ao mar os que non daban a medida legal. Case non se vía ninguén polos arredores. Na pequena bocana tan só se divisaban unhas cantas chalanas ancoradas e multitude de boias das nasas do polbo e das áncoras das gamelas.
As boias eran case todas alaranxadas e brillantes, porque a luz do sol se reflectía na humidade que as cubría.
E pasou o extraordinario. Ao ir lanzar xa por última vez vin que a superficie da auga se tornaba negra, as boias desparecían e quedaba cuberta de cabezas humanas. De homes adultos, para ser máis exactos. A horrorosa visión produciume un profundo arrepío.
Case non atinaba a falar, entre o medo e o noxo. Por fin puiden coller o móbil e chamar. Pulsei a tecla de emerxencia e púxenme en contacto ca Garda Civil. Pedíronme que non me movera do lugar onde estaba, aínda que non era necesario pedirmo porque xa non era quen de facelo. Ao momento apareceron dúas patrullas no alto do cantil e unha lancha de salvamento marítimo planeando pola entrada da bocana.
Non o podía crer. Xireime e volvín mirar. Non podía ser. As cabezas non estaban. Tan só as boias. Boias por todas partes. Nin rastro das cabezas. Agocheime nunha especie de cova feita polas ondas na pedra. Lancei o teléfono ao mar con tódalas miña forzas. Tiña un medo espantoso de que eles me pedisen explicacións do que pasara, cando era claro que laguen me estaba facendo a puñeta. Alguén puxera alí as cabezas e logo sacaraas para meternme en problemas coa policía. Agardei a que se foran e subín. Non tiña nin idea de quen me podía ter tanta xenreira para facer todo eso por min.
Logo, ben, as cousas empeoraron. Unha noite perseguiume un sapo. No funeral dun tío avó meu o sacerdote púxose a tocar un só de violín e únicamente eu aplaudín. Requerín por dúas veces máis a presencia da policía, unha porque o león do cadro de Dalí que teño no salón saíu do marco e ameazaba con comerme, e outra porque a estatua do estanque do xardín da alameda escondeuse tra unha roseira para atacarme. Daquela vez non puiden saír do paso coma cando o día das cabezas e pedíronme explicacións polo que creron era unha broma miña. Cando se deron conta de que eu realmente cría que vira aquelo, mandáronme aquí.
As cousas melloraron moito, pero non de todo. Podo comer sen que a comida cobre vida no prato, pero se paso moito tempo sen medicación, coma hoxe, aínda sigo a ter visións.
Agora, por exemplo, estoulles falando, e teño que convencerme de que son persoas, porque dende fai un anaco, todos teñen cara de parrocha.