O carteiro de Carellia

I
Parou de facer os seus exercicios e mirouse no espello pensando en que facer cas olleiras violeta, igual cun pouco de xeo nese anteface terapéutico, ou as cremas que Rosalía lle mercaba sempre…acariñouse varias veces buscando algún asomo de barba e por último atusouse o pelo fixandoo cunha pinga de xel para que a raia se quedase no lado esquerdo e os rizos non se moveran, evitando así os remuíños que se lle levantaban a miúdo no alto da cabeza.
No tocador puxeran dous centros con flores, un con camelias, según Rosalía a flor nacional de Galicia xunto co toxo, pero non se poden atopar as dúas á vez, e outro cas súas rosas de cor lavanda. Acariñou delicadamente unha das rosas co dorso da man. Esas rosas que el pedía que lle puxesen estivese onde estivese, porque o levaban á casa. Esas que eran idénticas ás que inundaban o pequeno xardín da súa casa natal en Petrozavodsk, unha terra de forxadores, de ferreiros incansables que batían dende tres séculos atrás o ferro arrancado das entrañas da terra, á que lle devolverían máis tarde miles de corpos mortos por ese mesmo ferro, en compensación polo mineral roubado.
Se as ulía cos ollos pechados aínda era capaz de ver á súa nai de xeonllos entre as roseiras cavando pequenos regos que enchía de esterco, co seu sombreiro de palla e o seu peto de nailon, sonrindolle ca súa risa cálida e mirandoo con esa tenrura ca que so ela era capaz de mirar.
A súa nai, a súa casiña, a súa Carelia. Apenas lle quedaba de todo eso estas rosas, que non sempre eran doadas de topar.
Pensaba na súa patria co corazón partido, non só polos seus sentimientos nese sentido, senón porque asi llo ensinaran dende sempre. A pesares de ser ruso de nacemento, afixérano a sentirse finés e así se sentía, e os fineses sempre falan da Carelia, da Karjala, con dor, e malia a vivir na área pertencente a Rusia, estranaba aquela outra da que realmente non tivera que desprenderse ata que se foi ao estranxeiro. Curioso mundo este no que se bota de menos aquelo que temos diante, convencémonos ao tempo de que nolo roubaron, establecendo fronteiras imaxinarias e inconsistentes que só funcionan se cremos nelas.

Claus aprendeu moi pronto o que era ter o corazón partido aínda que nunca soubo moi ben o motivo.
Fillo dun vicario castrense finés retirado e dunha telegrafista rusa, tivo que convivir dende pequeno con esa sorte de trastorno bipolar que afecta aos pobos divididos. O pai, Mika Aalto coñeceu a Sonja Koshka no transcurso dunha viaxe polo Mar Branco na que ela lle serviu de guía improvisada, unha viaxe na que pretendía buscar unha fe perdida e topou cunha nova razón para seguir vivindo. Entre ambos xurdiu un romance que tiña tódalas probabilidades do mundo de rematar en nada, pero para Mika convirtiuse no comezo de todo. Entre eles mediaban algo máis de vinte anos de diferencia. O vicario acababa de cumplir os cincuenta, e ese feito, que a miúdo ven acompañado dunha mundana crise de identidade, o momento no que o home se replantexa seguir polo camiño que elixiu ou cambiar de rumbo, identificouno el como unha crise espiritual, perdeu a fe, e incapaz de crer, sentiuse incapaz de predicar ante os demáis unhas verdades que se lle facian tan estranas. Abandonou a súa parroquia rural en Kärsämäki e con ela á súa antiga vida, un matrimonio do que levaba moitos anos sentíndose reo e unhas fillas xa maiores que non o necesitaban. Claus sabía destas irmás maiores cas que sen embargo nunca tivera trato, de pequeno porque ninguén lle proporcionara a oportunidade, e agora de grande, porque non tivera esa necesidade.
Non se podía descartar, sen embargo, que en tal decisión tiveran parte as continuas discrepancias co bispo de Oulu e as diverxencias ideolóxicas que mantiña con Mikko Juva, presidente por aquel entón da Federación Mundial Luterana.
Tampouco podía voltar ao seu antigo posto militar no que era reservista xa que tamén perdera a esperanza no exército.
Con esta equipaxe partíu de Porkkala nun barco de carga ruso no que se enrolou como cociñeiro, unha das suas habilidades obtidas na súa vida de seminarista en Helsinki, rumbo a ningún sitio en concreto.


Mika convenceuse de que ía seguindo as pegadas da fe fuxida, e buscándoa atopouna na sonrisa de Sonja, que en Arkhangels se ofreceu a baixar con el a porto e ensinarlle o Mosteiro de Solovetsky, a impresionable fortaleza que domina as illas do mesmo nome, tan forte que foi quen de oporse ao gran imperio ruso e de soportar oito anos de asedio, anos que logo se repetirían na Guerra de Livonia, na de Crimea e na Guerra Civil Rusa, mostrando ao mundo que os mosteiros teñen moito máis en común cos asuntos da terra ca cos do ceo.
Sonja tiña pouco máis de 25 anos, pero deixouse cautivar por aquel vicario da gran igrexa luterana finesa que fuxía dos seus cincuenta anos convencéndose a si mesmo de que o universo se puxera na súa contra. Con ela recuperou a fe no ser humano, no futuro e na orde do cosmos, ó tempo que a moza, aburrida da súa vida anodina de telegrafista, achou nel unha saída ao seu tedio.
Volveuse diante do espello, respirou fondo e xuntou os brazos en arco fronte ó peito.
-mimimi mimi miiiiiiiiiiiiiiiiii mimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii mimiiii
Tuseu
Miiiiiiiiii miimimimimimiiiiiiiiiii mimimi
Polas escaleiras de caracol subían os pasos do xoven axudante de Claus. Traía unha pequena cunca cun xarope feito con auga quente, zume de limón e mel a partes iguais, e unha tarxeta de visita.
-Padrone... Un postino fatto questo per il signore, a nome di Rosalia.
-Gracias Salvatore, grazie.
Leu primero a tarxeta de visita.
Chego ás sete e pico, estate listo. Rosalía
Deixouna enriba do sinfonier. Levou a cunca ao baño da habitación e púxose a gorgexar co xarope. Cuspeu o primero grolo na pila do lavabo de mármore rosado e volveu a comenzar. Era o mellor remedio para unha gorxa atoada.



De volta no cuarto achegouse á galería que ocupaba a parede frontal toda. Podia ver as praias de Riazor, Orzán, mesmo a Torre. E o mar, ese mar infinito que se o seguía o levaría de volta a casa. Se camiñase por esa costa, chegaría á súa amada patria, …tiña unhas vistas estupendas.
O certo é que era unha casa magnífica, un dúplex de luxo,
Eu sempre consigo o mellor, non mo negarás, dixeralle rosalia ao ensinarllo.
Non lle gustaban os hoteis, tentaba fuxir deles en canto podía, aínda que non sempre era posible, e buscaba a maneira de que o aloxaran en pequenos apartamentos coma este, inclusive se for a estadía de poucos días.
O océano revolvíase inquedo, reflectindo o gris do ceo. Unhas nubes barrigudas achegábanse dende mar aberto coma unha tropa desposta a librar a batalla do trebón, mentras un raio atrevido e ávido fixo a súa entrada en escea.
O vello persa durmiñaba enroscado por riba da colcha á calor da única raiola de sol que apareceu entre as nubes negras.
Sinto compracida como me miras. Sen levantar a mirada do prato, noto como a túa se fixa en min dende o outro lado da mesa, e case podo palpar o abraio na túa face. Sigo manexando o coitelo con coidado e pincho delicadamente unha tallada de peixe, pataca e pemento, ca punta do garfo, que levo á boca sen erguer a vista, sen dignarme a mirarte, pero sorrío cara dentro, satisfeita e contenta. Finxo non enterarme de cómo te vas achegando, pasando de sitio en sitio, ata sentarte ó meu lado pouco antes de que os estirados camareiros nos sirvan o café, mentras o merengue que cubría o xeado do meu postre languidece no prato. Entón ocorre o milagre. Agocho a man baixo a mesa, entre os almidonados manteis de lenzo e liño, e noto como a apertas entre as túas, cálidas, grandes e suaves, coma dúas camelias que se abren a un sol inesperado de inverno. Non podo mentir. Neste momento son inmensamente feliz, pero enveléname o feito de pensar que ti tes fillos, e que antes ou despois, terás que ir onda eles.


Claus suspirou con nostalxia ao rematar de ler a carta. Dobrouna con coidado seguindo os pregos orixinais e deixouna sobre o sinfonier. Había máis coma aquela, un par de centos talvez, toda unha saca chea daquelas mensaxes cargadas de dor, de resentimiento, cartas de muller que se cre inxustamente repudiada, víctima dun abandono que nunca foi tal. Sorprendeuse o día que o porteiro lle subeu, cunha risa burlona que pretendía ser cómplice, esa saca de correos repleta de correspondencia remitida dende Rusia, dándolle a entender equivocada e maliciosamente, que eran cartas de admiradoras.
Saca outra ao azar. Esta é unha pequena postal que ten como fondo a catedral de Rouen
Agora viaxamos por Francia. Imos atravesando a Normandía. Son preto das doce da noite, o ceo está despexado e a lúa chea cóase por debaixo das cortinas. Apártoas para poder admirar as planicies polas que pasamos e apretome contra o teu peito franco, mentras ti vas ensartado os reflexos do luar ca vara da túa mirada.
A chuvia comezou a bater forte contra os cristais. O persa estarricouse e cambiou de postura algo inquedo. Claus achegouse para acariñarlle o veluxe suave do lombo,
-Qué foi Adenauer? Non é máis ca chuvia, gato cagán.
Adenauer era, sen lugar a dúbidas, o mellor amigo de Claus. Fixérase con el perante a súa primeira estadía en Moscova, cando non era aínda o gran Claus Koshka, senón só Claus Aalto, un mozo, case un neno, que guiado pola esperanza de conseguir o soño, que nunca tivera, de converterse nun gran tenor, abandonou Petrozavodsk para ingresar no Conservatorio de Moscova.
Claus fora sempre un neno calado, que, igual ca o caracol, ante a máis mínimo ademán de achegamento por parte dos demáis, se recollía sobre sí mesmo. Esta timidez viña acompañada dun tremendo talento para a música, quizáis provocado polo silencio case perpetuo ao que el mesmo se sometía. O profesor da escola elemental descubrira este talento por casualidade e convenceu á nai con frases roubadas de que non era unha cualidade que un poidera desaproveitar.


-Este é, señora Aalto, un neno prodixioso, posúe un dos dons máis sublimes do mundo, o canto. Está máis cerca dos anxos ca dos humanos. Non é un gran comunicador oral, dou fe, pero a música empeza onde acaba a linguaxe. Déixeo que fale.
Sonja preparou chorando unha maleta e Mika acompañou ao seu fillo menor a un tren escuro e cheirento que o levaría moi lonxe deles. Antes de despedirse, dalgún xeito para sempre, meteu no peto da chaqueta do rapaz un papeliño dobrado.
-Coidate do pecado meu fillo, anque non che sabería explicar por que, aquilo que fere a alma acaba por ser tamén malo para o organismo, pero sobre todo coidate dos pecadores.
Seu pai tiña grandes teorías sobre o pecado. A pesares de deixar o exercicio do ministerio nunca deixara a súa actividade de teólogo. Teorizaba constantemente e usaba ao paciente e ensimesmado Claus como auditorio das súas alegorías.
-Mira, meu neno, nos estudos sobre Deus o único que podemos facer os humanos é conxeturar, e chegados a este punto, tanta validez teñen as miñas conxeturas coma as do espléndido Mikko Juva. Non te deixes amedrentar nunca pola idea do pecado tradicional, na miña opinión o único acto merecedor de chamarse pecado é facer o mal, con maiúsculas e a propósito. Non roubes por lle facer mal a quen é roubado, non mintas por perxudicar ao difamado, non inculpes inxustamente dos teus actos a un terceiro e non cometerás pecado. Non firas sen motivo xusto, non fagas sufrir en van, non te metas cos demáis. Cumple estas máximas e estarás libre de pecado. Os outros actos que cometas poden considerarse máis ou menos puros, pero non hai nada que Deus non che poida enxugar.
Mais o neno non tiña unha idea clara do inferno nin no pecado fóra das poucas nocións que sobre o mesmo lle ensinara a piadosa avoa Aamu, a nai do seu pai, unha velliña pequerrecha e enrrugada que vivía nunha casiña de madeira preto de Ivalo. Vivira dende recén casada en Laponia co seu defunto marido Hannu, membro do corpo de gardas forestais do recén estreado estado finés. Alí tiveron e criaron a Mika, e logo de quedar viúva, Aamu negouse sempre a abandonar a súa casiña de madeira rodeada de bidueiros. A avoa Aamu morreu cando Claus tiña doce anos e pese ás veces que tiveran ocasión de verse este non gardaba unha imaxe clara dela, pero sí conservaba aínda o sabor de todo canto comía nas visistas á casa da avoa, do savelino con manteiga, as albóndegas de oso, a sopa de carne de reno, a empanada de corégonos, só de pensar nesas cousas deliciosas augábaselle a boca. Moitas noites en Moscova evocaría as tardes de verán na casiña da avoa, os baños de vapor na sauna baténdose nas costas con pólas de bidueiro, e as merendas arredor da mesa de madeira pulida polos anos comendo mustikkapiirakka, confitura de mora amarela, e a veces, unha copiña de licor de grosella branca, ca condición de non contalo.

II
Claus deixouse ir. Non estaba seguro de que ese fose o destino que quería para a súa vida, pero tampouco tiña outro desexo que cumprir, asi que, dalgún xeito, esta situación viña a suplir a súa falta absoluta de iniciativa ante a vida. Colleu o tren a Moscova ca mesma indiferencia ca que cada día collía o autobús á escola. Case se diría que en lugar de vivir, estaba vivo polo feito de non oporlle resistencia á vida, polo que esta pasaba a través del pero sen que parecese deixarlle pegada.
Naquela primeira noite en Moscova, na residencia de estudantes que ocuparía os tres anos seguintes, notou que se abatían sobre el toda unha corte de sensacións que non podía identificar.
Sentía ganas de chorar pero non sabía porque, non tiña dor, ceara e estaba deitado a cuberto, nunha cama quente e cómoda, que máis podía precisar? Non saber que lle pasaba asustouno moito. Pedíu permiso para saír a pasear, que o bedel de noite lle otorgou cun xesto de cansancio e indiferencia, coma quen espanta unha mosca molesta. Claus deu unhas cantas voltas á rúa baleira e muda ata que o cansanzo o venceu e se sentou na beirarrúa, meditando por primeira vez na súa vida, tentando adiviñar que era eso que sentía. Entón oiu a Adenauer, que daquela aínda non era tal senón un gato abandonado, miañando baixo un coche aparcado ao outro lado da rúa. Achegouse curioso e viu ao gatiño deitado baixo o vehículo, asustado e indefenso. Sen medir as consecuencias meteuno baixo a cazadora e volveu á residencia.
O vello bedel apenas se rosmou algo cando o viu pasar.
Claus envolveu o michiño nunha toalla e doulle sobras da súa cea que este comeu con ansia pero mostrando ao mesmo tempo certo recelo, sen achegarse moito e mirando a Claus de reollo. Mais ao rematar, foise achegando cunha actitude tímida, cautelosa, unha mestura de medo e curiosidade, onde as ganas de sentir o cariño de quen o salvara da soidade eran máis fortes ca o temor ante o decoñecido. Claus tampouco soubo moi ben como actuar. Nunca tivera ningún animal e non sabía se acariñalo ou se facelo asustaría máis ao animaliño. Instintivamente ergueu a man dereita e pousona no lombo do pequerrechiño felino, que se estremeceu un intre e tentou fuxir, pero ante a reiteración do xesto por parte de Claus e ver que non lle estaba a causar ningún dano, deixouse acariñar, pechando os ollos e encrequenándose. E de repente, Claus entendeu. Foi nun momento estarrecedor no que soubo o porque desa sensación que viña tendo dende que chegara a Moscova. Estaba só, sentíase só, estranaba a casa, súa nai, as rosas do xardín, as clases de música, e sabía que co tempo eso se agravaría. Cada día notaría a falta de algo, dos baños no lago Onega, as cores dos solpores de verán, cando todo se tinguia de tonos alaranxados, rosas e xa contra a noite multitude de malvas. Pero a diferencia deste gato, que abandonado ou perdido e fóra do seu medio foi capaz de achegarse a outro ser buscando a compañía e o calor que xa os seus non podían darlle, el non se sentía capaz de vencer o medo aos demáis, a súa resistencia a achegarse e permitir que se achegaran era tal que nin a maior situación de soidade podería salvala. Este descubrimento, a pesares de entristecelo, aliviouno, pois alomenos agora sabía o motivo de tanto desacougo. Foi daquela, logo de tanto pensar en todo o que deixaba atrás, cando lembrou o papeliño que seu pai lle metera no peto antes de coller o tren. Foi onda o percheiro e colleuno do peto da chaqueta. Era un anaco dunha cuartilla holandesa das que o pai aínda usaba como papel de carta, dobrado catro veces sobre si e cas iniciais C.A en letras cursivas nunha das caras, nas que recoñeceu a caligrafía clásica e perfecta de seu pai. Dentro estaba unha pequena mensaxe do pai que comezaba cunha curiosa frase.
A sorte é unha frecha lanzada que fai branco en quen menos o agarda.
Meu fillo, esta frase díxoa o gran estadista Konrad Adenauer a quen tiven a honra de coñecer despois da guerra. Pouca explicación precisa, xa ves que expresa perfectamente eses momentos nos que o azar ven a cambiar as nosas vidas. A frecha cravouse en ti desta vez, mais agora tócache aproveitala.
Claus sentiu esas palabras coma unha verdade reveladora. A frecha dese día fora atopar este amigo que agora durmiñaba deitado no seu gabán novo, e decidiu chamalo Adenauer. Aquela noite durmeu co michiño no colo, envolveitos ámbolos dous nunha grosa manta de lá que trouxera na maleta, tecida pola súa avoa e que o viña acochando dende que nacera.
Endexamáis se separarían.

III
A incapacidade de Claus para achegarse ás persoas nunca desapareceu de todo, pero cos anos foise mitigando.
Logo de Moscova viñeron Viena, París, Francfurt. Claus facía amizades, alternaba socialmente, pero mantiña a súa coraza, da que ía tirando capa tras capa.
En Xenebra coñeceu a Gilda, unha teutona afincada en Suiza, grande e bonita coma unha tarde de maio. Gilda tirou outra capa das que cubrían a alma do tenor e este confundiu a pasión do seu curto romance co amor e situado no vórtice dun sentimento próximo á vertixe deixouse arrastrar ao matrimonio.
Todo fora tan rápido... que aínda hoxe se mareaba pensando naqueles días aloucados que se semellaban moito a un soño do que o espertaran os berros dunha muller dura e intransixente e as risas desordenadas de dous nenos que apenas si recordaba telos desexado.
Non. Non foran nenos desexados. Nunca falaran de ter familia, non planexara así a súa vida. Apenas tiña vinte anos, el mesmo se consideraba aínda un neno. Gañaba unha fortuna, viaxara xa por medio mundo e rendianlle homenaxes homes de estado e alcaldes de grandes cidades, pero había tantas cousas que non sabía...que podía ensinarlle el a un fillo? Non sabía nada da vida. Todo lle fora moi fácil, no fondo. Non loitara nunca polo que tiña. Traballara eso si, pero non tivo que convencer a ninguén da súa valía, non tivo que sufrir por demostrar o seu talento, senón que os demáis o convenceron a el da súa xenialidade. Non, definitivamente, non era un bo exemplo.
E agora descubríase pensando neles, o ler esta carta. “Ti tes fillos , e antes ou despois, terás que ir onda eles.” Si. Tiña fillos aos que levaba meses sen ver, e malia que non os desexara si os amara e aínda o facía, a súa maneira. Quería o mellor para eles, faría o imposible por complacelos e sufría se sabía do seu sufrimento. Para el eso era amar, aínda que non sentise a necesidade de estar con eles, bastáballe saber que estaban ben. Sabía que o mundo non o entendía, que para todos abandonara a eses nenos, anque non fose así. Porque, para que o precisaban? A natureza non o fixera afectuoso en exceso, ser cariñoso non era unha das súas virtudes. Como podería protexelos? Sabería estar á altura cando necesitasen consello, cando se perdan na súa próxima adolescencia, cando lles rompa por vez primeira o corazón? Podería consolalos? Que se di nese momento?
Non, ese non era o seu papel, el non tiña vocación de pai. Estaban mellor sen el, sós con súa nai, na súa preciosa casa de Xenebra. Iría a velos algún día destes. Levaríalles regalos. Non para compralos como acusan sempre aos pais divorciados, senón por ver a cara de ledicia de Niccola ao desempaquetar esos xogo de ordenador dos que súa nai tanto recela. E moitos libros para Bertha, en diversos idiomas. Aproveitando que estaba en Galicia mercaríalle algún libro de contos en galego. A nena rexeita as bonecas, os vestidos, todo canto se considere cousas de nena. Recorda a última vez que a visitou, fai uns catro meses, correndo á beira do lago, cuns vaqueiros e unha camiseta vella de Niccola, cas trenzas douradas colgandolle ás costas como raiolas de sol, e as fazulas coloradas. A súa meniña...
Nunca se imaxinara que Camila tivese eses sentimentos respecto dos seus fillos, case raiando nos ciumes, máis propios dunha nena ca dunha muller adulta. Sen embargo, así llo facía ver agora a través desa carta
“ pero enveléname o feito de pensar que ti tes fillos, e que antes ou despois, terás que ir onda eles.”
Hai que ver como son as palabras. Trocar unha por outra cambian o significado todo. Non dixo “dóeme” nin “sinto”, senón “enveléname”. Podería parecer unha parvada, pero esta palabra resulta moito máis contundente, máis dura. As outras dúas están preto da inocencia, pois o suxeito que sofre non ve ese sufrimento directamente causado polo outro, pero no veleno non hai senón acusación, culpabilidade. Acaso quería que el se sentise culpable? Culpable, de que? Nunca lle deu motivos para que se sentise así, sempre tivo esas dúas facetas da súa vida separadas por completo, para que ningunha interferise na outra, e agora tiña que oir esto... era inaudito!!!
Camila, tan problemática, mesmo desde a distancia era capaz de desequilibralo. Agora estaba seguro que todo que estaba a vivir dende facía días, a súa apatía, o insomnio, esta perpetua melancolía eran causados por esas malditas cartas.
Nin sequera podía cantar xa. El, quen só se expresaba realmente a través do canto, ficaba agora calado, acaso para sempre...
Camila fora a muller máis difícil e enigmática á que tivera que enfrontarse, a única que o espiu por completo e lle deixou a alma ao sol. Quixeraa tanto...
Tiñan moito en común e sen embargo diferían nas súas personalidades ata seren polos opostos.
Camila era tamén filla dun relixioso. Seu pai, xesuíta misioneiro en O Salvador, colgara os hábitos logo de coñecer a Alma Estela de Fagoaga, unha militante do FMLN, pero non a misión, e continuou ata a fin da súa vida loitando pola causa que fora defender, porén, non foi unha loita moi longa pois esta, chegoulle antes do desexado. A nai de Camila era unha muller apaixoada, dun temperamento forte e envolvente coma un remuíño, decidida, estable, valente e namorada da vida en xeral e da “Terra das xoias” en especial, que así se chama O Salvador en lingua Nahuat, e ante os ollos de Anxo, educado na Galicia de posguerra, ben máis masculina do que acostumaba ver. Anxo Romaní viaxara a San Salvador no 1977 co gallo de por en marcha escolas populares, e unha vez alí rendeuse á teoría da liberación e pouco máis tarde, nos días do golpe de estado 1979, tamén aos ardores que desprendía Alma Estela. El, acostumado á friaxe e ás humidades das néboas perpetuas que envolvían a súa vila natal de Muros, quedou abraiado por ese ser cálido e absorbente, ata o punto de que nunha carta a un compañeiro en Galicia lle comentou que durmir con Alma era coma ter o sol na cama.
Camila naceu un ano despois, o mesmo no que estoupou a guerra fratricida e a que Anxo xa non vería rematar. A cabalo entre a clandestinidade e a normalidade relativa que outorgaba a guerra popular prolongada, medrou unha nena de mirada esquiva, sempre reticente ás apertas e agarimos, constamente asustada á que súa nai chamaba tochconetl, “coelliña”, pola teima de fuxir correndo ante o menor barrunte de perigo, agochándose no lugar máis insospeitado, onde a topaban a veces horas despois, aletargada e co dedo metido na boca. Xa daquela amosaba no que se convertiría, un ser emocionalmente inestable, tremendamente voluble, e tan inflamable que o menor estímulo a facía estoupar vítima das súas propias sensacións.
Sen embargo, a diferencia de Claus, Camila transmitía constamente os seus sentimentos, por tódolos medios posibles. Se a ferías, facía que ti sentises a súa mesma dor, se estaba alegre contaxiábache o seu gozo. Podía rir ata que as bágoas lle cubrían o rostro e inmediatamente chorar a berros pola mesma ou por ninguha causa. A súa parte emotiva tiña similitudes a unha atracción mecánica; a racional, era inexistente.
Claus sempre a quixo, aínda estando lonxe de chegar a comprendela. Pensaba que algúns deses comportamentos seus fosen a consecuencia das súas vivencias infantís do seu Salvador natal, para os máis, sen embargo, non topou explicación, e acabou por acostumarse a eles sen entendelos de todo.
Camila sufríu de terror nocturno durante anos, dende a noite do dez de febreiro de 1987, cando os militares da ARENA entraron na súa casa de noite, a machadazos, e asasinaron ao seu pai, ao seu padriño e a dous rapaces que se reuniran con eles para xogar ás cartas. A imaxe dos militares armados, entrando polo corredor superpoñíase ca dos catro corpos mortos, atravesados polas balas e rebordando sangue por cada orificio, ata formaren unha soa imaxe que a aterrorizaba ao tentar pechar os ollos. Logo da desgracia súa nai fuxiu con ela, primeiro a México e logo, aproveitando a nacionalidade española da nena, a Barcelona. Alí pasou o resto da súa nenez e a primeira parte da súa adolescencia. Neste período os terrores foron desaparecendo ao substituír Camila as noites de sono polas de troula. Cambiou o ritmo biolóxico da súa vida, traballaba de noite, saía de noite, facía vida social noctura, e agardaba polo día para adicalo ao sono, sempre cas cortinas descorridas e os poxigos abertos de par en par, deixando que entrase toda a luz posible polas fiestras. Só así consigueu vencelos.
Pero ao pouco de coñecer a Claus, unha noite en París, os militares armados volveron. Camila viunos entrar na suite na que dormían, atravesando a sala contigua ao dormitorio, preparados para matala. Desta vez non se escaparía. Os berros de Camila espertaron aos hóspedes do cuarto do lado que avisaron á recepción, mentras un confuso e somnolento Claus saía póndose un batín por riba dos calzóns, ante as insistentes chamadas dos encargados. El, que tiña o sono pesado, non entendía o porque de tanta algarabía e disculpábase sen saber moi ben o motivo. Inflexibles, os encargados de noite, escarmentados por que aquela mesma semana tiveran alí aloxados a un grupo de pop inglés, amenazaronos con botalos do hotel se se repetía ese barullo.
-Vous il est un huesped bienvenu, monsieur Koshka, mais ne pouvons pas tolérer ce scandale, nous avons ici logés à divers mandataires étrangers, Pensez dans notre réputation..
Claus prometeu que non se volvería a repetir esa situación, e para cumprir a súa promesa ao día seguinte alugaron un pequeno piso na Rue Tolbiac, no cruce ca Avenue d´Italie, xusto enriba do Café Canon, onde os pesadelos de Camila non alterasen os sonos lixeiros dos políticos estranxeiros.
Alí comezaron a organizar as rutinas que levarían ata o final da súa relación, Claus vivía de día, a excepcións das actuacións, e Camila vivindo de noite. As súas vidas topábanse entre lusco e fusco, nese momento máxico onde o sol xa non quenta pero a lúa tampouco alumea. Compartían unha única comida, que era cea para el e almorzo para ela. Moito antes de que os sofisticados neoiorquinos inventase o brunch, Camila e Claus mesturaban torradas con ensalada, flocos de millo con peixe asado, e viño tinto con café con leite, nunha mestizaxe gastronómica sen precedentes onde os bocados se mesturaban con anécdotas do día que fora e proxectos que cumprir no que empezaba.
Eran os días nos que Claus lle confesaba “Eres a luz do meu mundo”

IV
Rosalía chegou puntualmente ás sete e pico. Atopouno co batín de seda cor burdeos, o pixama por debaixo e as zapatillas de veludo, cunha das cartas na man e mirando fixamente ás rosas do xarrón. Non tivo que preguntar nada.
-Non me fagas esto...
-Rosalía...
-Por favor Claus, non me fagas esto. Que vai ser de min se fracaso esta vez? Tes idea do que loitei para organizar esta noite, para que poideras estar aquí? Temos palcos reservados a alcaldes, ao presidente da Xunta, dous Ministros...esto vai ser a miña ruína.
-Non podo, Rosalía, non son capaz. Nin un son sae da miña gorxa que vala a pena escoitar, fareiche un favor suspendendo a representación.
-Ti? Un favor? Ti, que saberás, o neno prodixio, o último Caruso, para quen todo foron parabéns e agasallos, ti desexabas e todos saltabamos a cumprir os teus desexos raiantes moitas veces na excentricidade. Rosas cor lavanda en decembro? Non hai problema. Unha casa con vistas ao mar? Asi estemos en Madrid que alguén mirará de conseguircha. Cantos anos che seguín? Cantos kilómetros fixen por ti? Nunca che pedín nada Claus, ben o sabes. Por ser a túa manager sacrifiquei a miña propia vida. Esta produción era o meu gran proxecto. Xa ves eu non son un prodixio, non teño dotes para nada, sempre fun a segunda en todo e tiven que loitar por cada céntimo que gañei. Algún día has saber o que é loitar de verdade, e se cadra, xa non estou para pasarche a toalla pola frente.
Levantouse e sacudíu o cabelo dos hombreiros querendo espantar a dor que sentía con esa actitude arrogante. Claus aínda tentou retela colléndoa do brazo.
-Ela foise para sempre. Como nunca estiven tan namorada de ninguén non che vou dicir que sei o que sintes porque non é certo, eu conformeime sempre con homes dunha soa vez, nunca houbo ida e volta, será que carezo desa vosa espiritualidade tan profunda, pero sí che direi que xa non está aquí, por máis que a busques non a toparás, e con toda sinceridade, non creo que perderas gran cousa. Eu estarei no Pazo da Ópera contándolle a todo o mundo como a miña estrela se volveu tola de repente. Despois desaparecerei da túa vida. Non podo soportar ter que pagar as consecuencias dos caprichos dunha artista extravagante e egoísta que non foi capaz de superar que a túa carreira eclipasara a súa.
-Non sexas tan dura! Sabes que eso é inxusto, non fai honor á túa persoa falar así faltando á verdade...
-Sabes Claus? Eu admirábate de verdade, non coma eses que che seguen porque es famoso. Se hoxe deixas de cantar mira atrás mañá e verás cantos che acompañan...
Cubreuse cun pano de lá de cor caramelo, do mesmo que os seus cabelos, recolleu o bolso de man da mesa da sala e fuxíu dalí ca súa alma dorida anobelada baixo o mantelo e as bágoas mollándolle os rizos que lle rodeaban a face.
Non podía crer a dureza desas palabras, aínda sabéndoas certas. Se estaba nesta situación era polo egoísmo de Camila, despois de tantos meses facerlle chegar esas cartas non eran senón un acto de crueldade supremo, digno dun ser malvado e rancoroso que se consumía en remorsos polas súas propias actuacións. Que tivera el que ver en todo esto? Acaso algunha vez a apartara del? Nunca presumira do seu éxito diante dela, porén sempre usara as súas influencias para darlle un empurrón á súa carreira. Porque había de castigalo por ter nacido con talento?
Daríao todo sen pensalo por unha vida normal.
Pero non se renuncia a unha sorte así, ninguén con sentido desperdiciaria unha oportunidade como a que o destino lle ofreceu a el. Eso foi o que lle ensinaron, non si? A frecha de Adenauer.
E se a partida de Camila foi tamén unha frecha?
A tormenta que levaba toda a tarde querendo entrar en escea, xogando a agocharse tralo pano, estalou de súpeto con toda a súa forza, coma un sinal ineludible.
Achegouse á saca das cartas desganado, remexendo nelas movido por calquera cousa agás pola súa propia vontade, ata que sacou un par delas do fondo, ao azar. Dúas postais, unha ca fotografía da rúa Nerudova en Malá Strana, a outra, un pequeno debuxo a carbón da Ponte das cadeas de Budapest.
Malá Strana cautivoume dende a primeira vez que pousei os ollos nela. O resto de Praga é igual de fascinante. Por primeira vez en moitos meses estou esperta de día. O Teatro Nacional da Ópera é impresionante, anque non creo que ti te des conta destes detalles, viches demasiados para telos en conta. Telos diante dos ollos, pero non os ves, coma conmigo. Téñolle pavor á soidade e ti precisas un apoio constante para reanimar o teu ego. Ése é o pegamento que aínda nos mantén xuntos. Se non vou ás túas representacións non é porque non me guste a ópera, mentinche, o que non me gusta é a persoa na que te convirtes cando estás aló arriba e todos che aplauden.
En que máis mentistes Camila?
Claus dobrou a tarxeta ca angustia aflorándolle na cara. A súor empezaba xa a cinguirlle a testa coma unha coroa de laureles.
Así é como o vía? Coma un artista superficial e egocéntrico?
Mirouse as mans, suaves e brancas, cas uñas pulidas, mans que nunca se usaran para facer mal a ninguén. El, que recorrera os mares do egoísmo, rodeado sempre de xentes que o idolatraban polo seu talento, xentes que só buscaban resgardarse na sobra que daba a árbore do seu éxito, pero que nunca moverían un dedo por regar esa árbore, acompañado dun séquito que endexamáis lle preguntou polas súas orixes, que nunca se interesaran pola súa saúde de seus pais nin dos seus fillos, aínda así pensaba estar fóra do ataque mortal da egolatría. Sabíase envexado, e trala súa caída non habería compasión senón a satisfacción e goce por velo no chan.
E pensar que tendoa nos seus brazos lle dicía “Ti es o meu último porto”, coa cabeza recostada no seu ventre “Aqui rematará cada día a miña singradura”.
Camila equivocábase. El non precisaba que lle recordasen a cada momento quen era, nin que o alabasen, nin sequera precisaba dos aplausos, porque el non buscara nunca eso. Todo lle viñera sen querelo. Bastáballe con pensar que unha mañá se erguería de novo en Carellia, e tería o lago, diáfano e fresco, agardando por el, para ser feliz. Lonxe dos fotógrafos, das cámaras, do público, volvería a ser Claus Aalto.


Rosalía sabía como era Camila sen ter tido un excesivo contacto con ela, e el, que podería debuxar as liñas do seu corpo cos ollos pechados, non foi capaz de coñecela. Ela soubolle espir a alma, pero deixou a súa a bo recaudo. Que razón tiña, con esta separacuón non se perdera nada, máis ben gañara, agora que fora quen de amar a alguén tan difícil coma esta muller sabía que podería amar a calquera.
Pero amaraa? Sería difícil dicilo. Tiña esa sensación, pero ben poidera ser que confundise o amor con calquera sentimento.
Colleu a última carta, a derradeira. Logo de lela, sen importar o que pusexe, esqueceríase de Camila, para sempre.
Budapest non é unha única cidade, son tres, Buda, Obuda e Pest, e os seus camiños nunca chegarán a estar por completo unidos aínda que leven o mesmo rumbo, porque teñen orixes diferentes. Paseamos pola Illa Margarita, moi abrigados, e abrázasme forte contra ti. Ben sei que queres protexerme anque non saibas como. Eu tamén o intento, ferirte non é o meu proxecto e por eso che oculto que ao facer o amor contigo pecho os ollos e penso en Daniel Brülh, xusto no momento en que o orgamos me percorre coma un lóstrego. Acórdaste del? Dubido. Coñecémolo fai seis meses en Berlín. Ti andabas moi ocupado e el ofreceuse a ensinarme a cidade. Tivemos un breve encontro sexual aquela tarde, pero dende entón, aínda sen volver a velo, deitome con el cada noite. Non puiden esquecelo, pero xa ves que ben o disimulo.
Meteuna delicadamente co resto e carganounas ata o cuarto de baño. Sacou do moble bar tódalas botellas de licor que atopou e foinas levando con coidado ata a bañeira, tranquilamente. Puxo o tapón de goma negra, e unha a unha valeirou as botellas por riba das cartas. Na mesiña da sala atopou unha caixa de mistos. Prendeu seis que foi deixando caer nesa mestura maldita que enchía a pía de mármore rosa. O alcol prendeu axiña e con ela os papeis enchoupados. Mirando o lume a súa respiración foise axitando, o corazón latía con máis forza ca nunca e a suor pingáballe da fronte deica o peito. Comezou a impar e as bágoas correronlle polas fazulas, durante un par de minutos, ata que o peito quixo esplotar e agarrandose as tempas cas mans botou fóra un berro atroz, de ferida mortal.
O olor a queimado e o ruido alertaron a Salvarote, que entrou no cuarto de baño cos ollos fóra da covas, e agardando toparse unha escea moito máis dantesca non daba creto de todo ao que estaba a asistir, atopouse cun Claus tranquilo, sereno e pousado, que secaba as bágoas e a suor cunha das finas toallas de liño.
-Padrone...
-Ah, Salvatore, non se preocupe, todo está baixo control. Como a bañeira está inutilizada tomarei unha ducha rápida. Faga favor e prepárame a roupa. Xa ve, nunca fun bo nas despedidas...
Salvatore, aínda aturdido, só acertou a facerlle ao xefe un xesto de asentimento e saíu do cuarto pechando a porta tras del.

V
O pazo da Ópera de A Coruña, maxestuoso co seu frontón de estilo heleno, bulía de actividade. A alta sociedade da cidade e doutros lugares de Galicia lucía as súas melloras galas para o acontecemento do ano. Os lugares reservados estaban listos para seren ocupados polas autoridades e persoeiros distinguidos. As azafatas corrían polos corredores levando programas dun sitio a outro e mirando que a sala VIP estivese sempre atendida.
Claus, impasible, agardaba pola hora descansando nun sillón forrado en seda cor salmón, suave e liso coma a pel das mozas da Carellia que se deixaban acariñar nos xardíns das cerdeiras, detrás do colexio, pensou. Rosalía, de pé preto del, estaba radiante cun vestido amarelo de volantes estampado con rosas cor lavanda, cun cinturón de raso negro e luvas a xogo, e con esa aura roxa que desprendían os seus rizos enmarcándolle a cara.
E ás nove en punto obrouse de novo o milagre. A Orquestra Sinfónica comezou a tocar, ergueuse o pano de veludo vermello, e fíxose o silencio. Un silencio de sartego que se rompeu cas notas do canto de Claus interpretando a Mario Cavaradossi.
O maestro cantaba, pero o home, estaba falando. A música empeza onde acaba a linguaxe, e para Claus chegara o momento de deixar de estar calado.