Deixeite descansando á sombra dun valado circundado de xestas floridas “O arbusto máis belo, salvo as uces”, deitada nun leito de fentos verdes e tenriños, mentres eu exploraba o leiro, máis aló do valado, saltando por riba deste. Ti virás unhas cerdeiras, e quería traerche cereixas. Alonxeime apenas sete pasos e ao tempo que mexaba ao pé da cerdeira vin un xílgaro cantando, pousado enriba dunha roseira silvestre engalanada cas últimas rosas de maio. Detivenme a escoitalo e dinme conta que non cantaba coma tódolos paxaros, senón que dicía May aid, may aid, may aid, de xeito harmónico, melodioso, pero de súpeto toda a natureza estalou e puden oir o seu berro xordo e afogado pedindome axuda. Incapaz de respostar a tan tremenda petición, fuxín asustado do leiro, saltando unha sebe. En chegando onda ti atopeite ca boca aberta bebendo da calor da maio. Mireite coma se nunca antes te tivera visto. Quería falarche da eseriencia mística que acababa de vivir, de comuñón ca natureza, pero aínda o medo me atordaba.Abriches os ollos. Mirábasme con picardía, cun sorriso case lascivo.
-E as cereixas David?
-Deixeinas. Estaban verdes