Ninguén me chamou para me dar a noticia, sinxelamente deixaron unha mensaxe sms no meu teléfono móbil “Aurora está ingresada, por favor pasa a vela cando poidas, preguntou por ti”, sen máis explicacións. Tiven que preocuparme de preguntar por aí que lle pasara e onde estaba. Non quererían falar do asunto, xa sei, pero tampouco facía falla ser tan discretos, cando recibín a mensaxe xa o sabía toda a cidade. Así que visto a súa postura, tampouco me molestei en ir a velos e consolalos. Avisáronme á forza, seguro. Estaría dándolles a lata ata que accederon a avisarme. Aurora é moi capaz para os seus anos. Pode convencerche do que sexa, persevera e persevera ata acadar o seu obxectivo. Niso non se parece a min. Nin no resto tampouco.
*
25 de abril. Aniversario da revolución dos caraveis. No traballo alguén se molestou en buscar no Internet o himno da revolución, Grándola, vila morena. Máis por pura broma ca por convicción. Os avatares da revolución quédannos moi lonxe á maioría. E os seus ideais tamén. Como medramos en democracia pensamos que esta é inherente á sociedade e que os dereitos caen do ceo. Mágoa. Sería unha boa oportunidade para pararse a reflexionar sobre a sociedade en que vivimos.
Saín media hora antes para coller aberto algún centro comercial e mercar un regalo para Aurora. Hoxe está de aniversario. Aurora xa ten 12 anos.
Angústiome cando penso o maior que é xa, porque cando os demais van medrando e envellecendo suponse que un envellece ó seu paso. Ultimamente atópome con frecuencia pensando no paso do tempo. Obsesiónome con esa idea. O tempo pasa, e pasa, insolente e desconsiderado cos seres vivos. Cada vez máis, tomo conciencia da mortalidade intrínseca ó ser humano, pero non só por min, senón por aqueles que me rodean. Suponse que eles tamén son mortais, e dese xeito, irán desaparecendo antes ou despois, o que me leva inevitablemente á certeza de que eu tamén desaparecerei un pouco con eles, cando se vaian os que me coñecen, os que formaron parte do inicio da miña existencia e da miña formación como persoa, van levar consigo algo de min. Entón tamén morrerei en parte. Alomenos alivia pensar que cando un morre xa case sempre está un pouco morto, aínda sen darse conta. No fondo, a morte nunca chega, senón que sempre está aquí, pero non a vemos. Durante toda unha vida xogamos a agocharnos dela sen decatarnos de que nos mesmos somos a nosa morte e non hai escapatoria. Non está con nós, está en nós. Tódolos seres vivos, somos, por definición, tamén morte. O paso do tempo é o espertador que nos revela a realidade na mortalidade, do finito, do caduco. Tic tac, tic tac, a conta atrás segue sumando. Estamos e xa non estamos ó mesmo tempo. O tempo pasa, e todos pasamos con el. En raras ocasións somos conscientes desto, pensamos que só os demais cambian e pasan mentres nós permaneceremos. O novo pensa que será novo para sempre, pero por igual o vello cree que ficará así para sempre, outra etapa máis, ninguén se resigna a pensar na fin, porque esta significará anulación, e pensar na propia anulación sería, dalgún xeito, un suicidio sen remate.
12 anos, moito de nada a un tempo, pero un día Aurora terá vinte e tantos, e espero que para entón os anos sexan para min o de menos.
Non tiña nin idea de qué mercarlle, e optei por algo que nunca falla cunha adolescente de hoxe en día tan presumida, roupa.
Teño o traxe aí colgado e sei que lle vai gustar. Unha camisa de manga curta, estampada en vichí vermello e branco, chaleco vermello de algodón e pantalóns brancos. Ademais, unha sortella cunha pedra enorme tamén en vermello.
Non me confirmaron o día da celebración, de feito fai dúas semanas que non me chaman nin responden ás miñas chamadas, pero seguro me chamarán mañá que é sábado. Anque pensando ben, co maior que é xa, o mesmo quere celebrar o seu aniversario cos seus compañeiros de instituto. De ser así, logo celebrarémolo nos as dúas cunha merenda por aí.
Fai unha semana que Xabier marchou. Unha primeira incredulidade foi dando paso a este alivio que agora me embarga. Máis que a súa perda, o que sinto é a perda da compañía en si, non desta compañía en concreto. Síntome soa, deso non hai dúbida, pero sei que esta falta é necesaria para min, incluso beneficiosa. Acomodarse moito a segundo qué cousas non é bo. Todo flúe, nada permanece para sempre e tras a falta ven a nostalxia. Onte xa puiden durmir, e probablemente hoxe o faga mellor. A gata meteuse comigo na cama, subida ó meu peito, para que a acariñara, e así conseguín adormecer. Creo que intúe a miña soidade e intenta mitigala como pode. É un animal fantástico, maxestoso. Os felinos son sorprendentemente intuitivos e independentes. Tento parecerme a eles e identificarme cas súas aptitudes. Se tivese que escoller un animal para reencarnarme, sería nun felino.
O Messenger está ateigado de mensaxes. Levo toda a semana sen abrilo. E igual a caixa de correo e o contestador do móbil. Agora que chegou a serenidade terei que recuperar a miña vida cotiá. A rutina pode ser unha boa menciña administrada correctamente.
*
O corredor principal da segunda planta do hospital cheiraba a lixivia, ouriños, formol. Eses olores acres que se pegan a un e non o deixen aínda cando sae do sitio. Había cestas de roupa sucia polos corredores pequenos que levaban ás distintas zonas, e podía imaxinar sangue, vómitos e outros fluídos nas sabas ó tempo que se me revolvía o estómago e sentía as primeiras arcadas froito do noxo. E esa luz amarelenta cubrindo as figuras da xente, debruzada nos pasamáns ou pasando as horas ante fiestras fixas, e inundando as estancias todas. Flotaba un aire de patetismo xeneralizado na atmosfera hospitalaria que en ningún caso se correspondía ca significación literal da palabra, un lugar horrible e pouco acolledor que invitaba a deixalo de contado.
A súa habitación, 242. Abateran unha das follas da fiestras, e aínda así a calor abafaba e a humidade atoábame poros e vías respiratorias, así que afrouxei o nó do pano que levaba ó colo e saquei o chaquetón de la.
Aurora virouse ó sentirme entrar. Estaba de cara á parede, pero volveuse e sorriu. Devolvinlle o sorriso, entre outras cousas porque non sabía qué dicir. Nunca fun moi hábil nestas circunstancias, e este caso desbordábame por completo. Qué se lle di a unha adolescente que acaba de acometer un intento de suicidio? Parecía cansada e estaba tremendamente esbrancuxada. Dicir que estaba pálida sería máis poético pero non se acerca á realidade, estaba literalmente descolorida. Pero non triste. De camiño preocupábame topala triste e decaída, pero cando a vin noteina contenta, case diría que ata satisfeita do que fixera.
Un ramo de peonias morría de tedio, colgando lánguidas nun vaso de cristal, enriba da mesiña de noite. Alí estaban tamén os seus efectos persoais. Un libro, o teléfono móbil, un reprodutor de música MP4 e unha caixa de panos de papel.
Senteime ó seu lado. Eu son a adulta e tiña que reprendela polo que fixo, pero para iso faltábame autoridade e forza moral. Limiteime a mirala con certa empatía tentando simular na medida do posible un enfado que non sentía. Aurora é unha nena moi lista, e decatouse axiña do meu xogo.
-Vasme berrar ti tamén?
-Non, eu non.
-Xa sabía que non, so cho preguntaba para ver qué dicías, a ver se me mentes coma todos.
-Por qué dis iso?
-Estes días todo o mundo me mente, finxen que non ten importancia e que me van sacar de aquí , pero non é certo, sei que vou estar aquí moitos días.
- E como sabes se...
-Seino e xa está.
Dera a discusión por acabada, e ese convencemento quería dicir Seino porque os descubrín falando, ou Lin cousas sobre min nalgún informe ou a algún deles se lle escapou algo que non debía, o que fose, mais tiña seguro probas do que dicía. Para descargar a miña conciencia intentei apelar ó seu criterio de discípula de colexio relixioso.
-Cómo se lle puido ocorrer facer iso, non che dixeron que o suicidio é pecado?
-Bah, qué parva es, pecado dis, aínda has pensar que eu creo nesas cousas, ademais, eu non quixen suicidarme de verdade. Ves?
Ensinoume a cicatriz arredando as vendas de gasa. Era unha fenda certamente pequena para ser fatal.
-Só dous puntos de sutura, cres que me ía matar con esto? Eu só o fixen para facelos rabiar aos dous, a papá e a mamá.
-Pois eso tamén é pecado.
-Pois mira ti o que me importa.
Esto dixo cos xeitos da nena pequena e malcriada que era. Agora entendía a sensación de satisfacción que lle notara ó chegar. Só quería chamar a atención dos proxenitores e eso conseguírao, aínda a risco de perder a liberdade da vida fóra do hospital por unha tempada longa e indefinida en todo caso.
-Pois eu nótoche mala cara, estás moi pálida e pareces feble. Maréaste ou algo?
-Claro, pero eso é polo que me dan, como eles non saben o que pasa coidan que estou deprimida e que me vou volver a matar colgándome da ducha ou así, pola fiestra xa ves que non me podo tirar porque só abre como 10 centímetros e non colo polo oco. Están coma unha cabra, e tense en tanto de dicir que estou tola. Non poñas esa cara, que llo oín ó psicólogo de garda fai uns días. Ben, na súa boca non apareceu a palabra tola, senón trastornada. Veñen a ser o mesmo. E eses dous non se decatan de nada, se lles din que teño a rabia tamén lles cren, seguro. Cando saia de aquí ou ir vivir contigo, ti pódesme adoptar e xa non terei que volver con eles. A que si? A que ti me adoptarías para que puidesemos vivir sempre xuntas?
Aínda que sabía que estaba de chanza a soa idea arrepiábame de maneira que non podía nin imaxinarme a situación.
-Era broma, xa sei que es unha adulta infantil e in madura, con grandes carencias afectivas e emocionalmente inestable, signifique o que signifique. Ou iso é o que di mamá.
-Anda durme un pouco. Cando saias heiche levar uns días de vacacións comigo, as dúas soas.
Tapeina ca saba e deixeina descansando mentres me prometía non volver a pisar ese sitio deprimente, se un non era un suicida ó entrar seguro o sería ó saír.
*
26 de abril. Acabo de chegar do hospital. Veño do máis deprimida, é un sitio horrible. Ben, para ser certos, xa ía medio tristeira. Andei un anaco polo hospital buscando o corredor que correspondía, unha enfermeira achegouse a preguntar se quería algo, pois claro,quén vai querer estar nun sitio tan feo se non quere algo, pensei, e máis ancha ca alta pregúntolle se teñen vendas para feridas da alma, tomoumo a mal, dou a volta e marchou toda indignada, pois que lle dean, non ter preguntado. Esta mañá souben o que tarda en curar unha ferida primeira, nunca o fai de todo, e canto tardaría en cicatrizar outra ferida por riba desa primeira. Nada. Non tardaría nada en pecharse sobre si mesma. Foi cando de camiño a mercar o xornal me topei con Elixio, o compañeiro de equipo de fútbol, moi compunxido porque soubo por un árbitro de que nós romperamos oito días antes, pero que non me preocupe que el non cría nada do que Xabier andaba contando, e xa que non estabamos xuntos, pois igual podiamos tomar, de vez en cando, un café. Non me inmutei o máis mínimo, para que mostrarme compunxida, Pois claro, espeteille, un café e o que ti queiras. En lugar de contalo aquí gustaríame saber debuxar a cara de alegría que puxo cando oíu a miña resposta. Ese tipo é un mal bicho, anotarei mentalmente que non debo tocalo nin cun pao de tres metros. Por aquelo de que todo se pega. Teño que acordarme sempre de que esta non foi a primeira vez que tiven un problema con el, só que das outras veces doeume tanto que fun capaz de soportalo e paseillas todas, pero non, xa non. Desta vez non me doeu, por eso non quixen aguantalo máis. As feridas son máis perigosas cando non doen, porque toda a maldade a levan por dentro, e non quero eso para min.
Eso foi canto pensei mentres volvía a retumbar nos meus oídos a voz de Xabier chamándome Puta.
Puiden desfacer aquel malentendido co bicho de Elixio e sacar unha pouca desta mala fama que me está dando, pero non quixen.
Agora que lembro, cando pasou tampouco eso con Xabier tampouco me defendín, deixei aflorar un sorriso de burla que valeu por toda resposta. Asombrado da miña reacción repregouse na súa propia ignominia. Non faría falla máis para vencelo. Tocado e fundido.
*
Aurora é miña afillada.
Cando era unha rapaza fun moza do seu pai, pero un día, sen outras, pensou que sería boa idea casarse ca nai de Aurora. Agora, de adultos, temos falado do asunto algunha que outra vez. El dime que é feliz a pesar de todo, pero que leva doce anos convencéndose de que aquilo foi unha decisión axeitada. Cando decidiron que eu sería unha boa madriña, deberon de facelo pensando no doída que eu estaba, e outorgarme esa honra sería unha forma de compensarme polo dano. Equivocábanse por completo. Daquela xa non me importaba en absoluto o que pasara.
Pero Aurora chegou, e non souben como collela. Non atopaba a forma axeitada de interpretar aquel papel. Foise transformando de bebé a nena e de esta en adolescente sen precisar para nada a miña axuda. Adoitaba levala a comer algún domingo, ou ía á casa deles, e tamén de compras cando xa era maior, a algún concerto, ó cine. Aparte desto non tiven maior intervención na súa educación. Nin para ben, nin para mal.
Eu nin sequera fun capaz de escollerlle o nome. Mandáranme facelo a min por non sei que tradición, e pasei días e días elaborando listas en cadernos que esborranchaba ó pouco de crear. O nome é algo moi importante nos seres humanos, suponse que che acompaña toda a vida e ven sendo a túa primeira tarxeta de visita. Unha vez vin un documental da National Geographic sobre os delfíns. Os expertos están convencidos de que os golfiños lle poñen nomes ás crías e mesmo teñen apelidos derivados no nome da nai, pero eles agardan a que a cría naza e se diferencie do resto, e así o nome seu fará referencia a algunha calidade do novo ser, sexa física ou emocional. Cómo lle ía eu por un nome a alguén que nunca vira? Cómo podía saber algo dela?
Unha tarde pasei a visitar a don Urbano e dona Ádega. Ela fixera biscoito de iogur e convidarame a probalo. Cando entrei levaba a cabeza a rebentar de nomes tachados. don Urbano estaba sentado ó piano arranxando unha composición e eu senteime nun butacón de coiro ó lado do balcón. Sen mirarme sequera comentou “A esta peza penso chamarlle A lúa na aurora. Aurora é unha bonita palabra, non cres?”
Así topei o nome perfecto para ela, acababa de nacer, polo tanto ningún lle sería máis axeitado. A aurora é o nacemento da luz, do día, pero tamén dun proceso, dunha era, ou, neste caso, dunha vida.
Don Urbano e dona Ádega adoptáranme fai anos, xusto cando me mudei.
Eu tiña xa vinte anos. Daquela vivía preto de Conxo, pero tiven que deixar aquela vivenda e busquei algo máis céntrico. Tanto, que acabei por alugar un piso antigo nunha casa antiga da zona máis antiga da cidade, que incongruentemente se chama Rúa Nova. Era un primeiro esquerda, e o matrimonio que me adoptou vivía na dereita. Un edificio, máis ca antigo, vello, pero podía pagalo eu soa, na zona do Ensanche sería impensable. A xa inquilina fixérame un contrato ilegal de re aluguer, máis seguiu mantendo un prezo proporcional á renda antiga que pagaba ela. Os pisos eran altísimos, as escaleiras rinchaban baixo cada pegada, desfeitas en parte polo traballo da couce perante anos e anos, e as portas eran tan pesadas que empurraba a miña cas dúas mans para abrila ou pechala. Os timbres non funcionaban, no seu lugar a xente que me visitaba facía uso da aldraba de latón en forma de puño pechado colocada enriba da placa co nome do antigo propietario, Doutor Andrés Vázquez Villar, Médico - Estomatólogo, diario de 9 a 2.
Todo cheiraba a humidade, a cuarto pechado, e a veces, o portal, tamén a mexo. Andaban a restauralo por fóra, pero coido que nunca pretenderon rematar a obra pola pouca présa que se daban.
Foi unha adopción tácita e pouco habitual, ninguén deu o consentimento pero tampouco puxo ningunha obxección.
Collín unha gripe mala logo de mudarme. Ó principio tentei non facerlle caso en demasía e fun traballar igual. Pero ó cuarto día vomitei nas escaleiras e medio perdín o sentido pola febre. Dona Ádega baixaba lista para ir á praza e ó verme alí chamou por Arturo, o señor que vivía na zona da portería, aínda que xa non cumpría as funcións de porteiro dende que se xubilara, para que a axudara a levarme á casa. Meteume na cama e chamou ela mesma ó médico, baixou a comprarme medicinas, e pasou a tarde pola casa dando voltas, fregando pratos, pasando o ferro á morea de roupa tirada de calquera xeito enriba do sofá da sala. Á noite tróuxome caldo de polo con fideos e obrigoume a tragalo a culleradas, coma se fose unha nena pequena. A min apetecíame estar soa pero non tiña forzas para dicirlle que moitas grazas, pero que o tiña todo controlado e que podía marchar a facer calceta ou encaixe de palillos.
Volveu ó día seguinte, e ó outro. Ó quinto día de cama puiden levantarme, e entón xa non tiven ganas de ser maleducada con ela, porque o certo é que me coidara case unha semana enteira e seguiuno facendo ata que eu puiden traballar en condicións.
Ese foi o momento no que me adoptaron. Eles axudábanme no que precisaba e eu facíalles ver que os necesitaba e deixaba que me rosmasen algunha vez se sabían que chegaba de madrugada, como farían cunha filla medio díscola, e logo tería ganas de saír ó patio e contarlle á veciña de arriba que estivo a noite toda agardando por min e que mira a que horas cheguei, pero calaría se non quería oír e a ti que che importa o que faga a rapaza esa se non é nada túa. Sempre práctica e realista a veciña de arriba.
Eles non tiveran fillos e tampouco adoptaran ningún de verdade, un día quixen preguntarlle porqué pero Don Urbano respondeume antes de que o fixera. Foi unha tarde de café con bica de millo, ó lado da mesa había unha maceta cunha póla murcha. Parecía unha póla de malvón.
-Teño que tiralo, xa o plantei dúas veces e secoume.
-E porqué non o intenta outra vez?
-Polo que Deus non quer dar non se pode pelexar.
Había outra opción que adoitaba facer a xente na aldea antigamente cando non tiñan familia, levar un sobriño ou parente á casa e crialo aínda sen darlle os apelidos agardando a ser atendidos por eles de maiores e logo deixarlle os bens. Eles tiñan sobriños, puideron facelo.
-Os rapaces tiñan aí a seus pais, e nos éramos tíos igual, para non ser máis ca tíos, non valía a pena pasar os traballos.
Optei por non meter máis baza no asunto.
*
Un mes despois daquela visita hospitalaria pasei pola casa, pensando que xa estaría de alta. Andrés saíu a recibirme. Quedouse no soportal da entrada e non se atrevía a franquearme a porta.
-Veño ver a Aurora.
-Non está.
-Ben, espéroa, non teño présa.
-Mira...-Saíu e pechou a porta tras de si- aquí non podo falar, saiamos tomar un café. Vou pola chaqueta.
Fomos no seu coche ata o centro,deixouno mal aparcado enriba da beirarrúa e cas luces de emerxencia acesas. Asombreime dese descoido, pero non lle dixen nada.
Entramos nunha cafetería da zona. Cómo chovía e era sábado, a xente collida por sorpresa pola tormenta decidiu entrar toda xunta no mesmo local ca nós. Non había unha mesa libre e rematados ca cunca do café na man, apoiados malamente nun recuncho da barra atafegada.
Andrés non abrira a boca desde que sairamos da súa casa e a min comezou a embargarme un profundo malestar. Tiña a sensación de estar estorbando e non sabía cómo desculparme e saír correndo.
-A cousa é algo complicada. Non quixen falar na casa porque, verás, Xandra está algo afectada e o médico díxonos que nada de sobresaltos. Aínda non che dixemos nada, pero está embarazada de novo, de 4 meses. Soubémolo pouco antes do “accidente” de Aurora, creo que, entre outras, esa foi unha das causas determinantes e sentímonos moi culpables, se cadra non tivemos sensibilidade suficiente no asunto. Agora da igual, o caso é- tomou un trago de café antes de seguir- o caso é que Aurora está enferma.
-Veña, se fosen a ingresar a tódolos que non somos perfectos, non quedaría ninguén polas rúas. A nena está perfectamente.
-A nena ten cancro.
Andrés levantou algo a voz ó dicirme esto, tanto que a camareira que lavaba copas nun pequeno vertedoiro baixo a barra levantou a vista un segundo e mirounos, pero ante o que ía ser unha falta de discreción, seguiu ca súa labor finxindo estar concentrada nos cacharros que lavaba.
Oín a Andrés dicilo, pero non o crin. De pronto a música de fondo, o ruído da tele esquecida, as voces da xente, todo desapareceu, substituído por unha bandada de corvos que comezaron a grallar ó meu redor “ Cancro, cancro, cancro, cancro.....” cuns berros agudos e burlóns. Os corvos negros voaban arredor da miña cabeza repetíndome ó oído “ Cancro, cancro..”
-Está ingresada dende aquela, non saíu do hospital, o “accidente” case foi unha sorte, así descubrírono. Fixéronlle unha exploración rutineira e toparon que tiña os ósos fráxiles, non é normal nunha nena esa falta de masa ósea. Seguiron investigaron e fixeron máis probas. Non hai dúbida, e tampouco que facer. Non podemos tela alí sempre, eso está claro, mañá falarei co médico, creo que estar na casa será mellor para ela. Non quero que pase alí os seus últimos días. Tampouco sabemos como dicirllo.
Sei que dixo todo iso, porque o rexistrei nalgún sitio da miña memoria, pero non quería oílo. Pensei que se non o oía non estaría pasando. Os corvos seguían dicindo “cancro, cancro, últimos días”.
Arrastreime literalmente pola rúa ata a entrada do meu edificio e polas escaleiras ata a casa, conseguín alcanzar a cama a tempo para derrubarme mental e fisicamente. No meu atordamento non sabía nin chorar, todo o que fixen foi cubrir a cara cas mans e darlle voltas á cabeza. Pensei en marchar, non estar por aquí e non participar en nada do que pasara. Ver a Aurora sufrir era algo que me superaría. Pero eso non estaría ben, nin para ela, nin para min. Tiña que haber outra saída. Pero cal? Qué cousas, nunca pensei albergar eses sentimentos. No fondo non tíñamos ningunha relación de parentesco consanguíneo, eu non a criara. Viraa medrar, eso si, vía como se facía maior. Estiven alí cando aprendeu a camiñar, a falar, a ler. Mercáralle a escondidas un lapis de ollos e un perfume de maior para a última festa do colexio. Esas cousas crearon de por si un vínculo tan forte coma os lazos de sangue. Eu era a madriña, a que a levaba ós concertos que os pais non querían, quen lle mercaba a roupa que logo súa nai lle prohibiría por ata non ter cumpridos os dezaoito, e ela era a nena que pintou para min unha paisaxe alpina na parede do meu cuarto de estar, con cabras e todo, a que viña durmir comigo nas vacacións de Nadal e me alegraba as mañás morriñentas dos sábados de inverno, quen volveu facer que me gustasen os caramelos, os debuxos da tele, quen me dixo que “ese home non lle gustaba porque sempre estaba serio e nunca falaba de nada divertido”.
Así que era eso. Estes eran os sentimentos que tiña por ela. E nunca me dera conta. Tiña que pensar en perder canto me daba para pode ver que estaba alí, que Aurora Era, Existía, Vivía, e que podía ser que deixara de Ser, Estar, Vivir.
A miña mente negábase á evidencia, as nenas de doce anos non morren, eso é cousa de maiores. Tiven que repetirme moitas veces esa posibilidade para convencerme da realidade e poder asimilalo, ou algo parecido.
O día seguinte, saín a rúa con ollos de moribunda. Comecei a ver o mundo doutra forma, imaxinándome que era a última vez que vía cada cousa. E por primeira vez en moitos anos me fixei nas cores dos liliums e das begonias que plantaran nos parterres dos xardíns da alameda, inspirei tan profundo como fun capaz ata atrapar dentro de min moitas olores diferentes. As flores, a herba acabada de cortar, a terra húmida pola rega de madrugada. E no fondo, unha lixeira brisa do mar que traía recendos de outros mares, de algas viaxeiras, de mañas que nacían lonxe, en lugares que nunca vería, con sabores distintos, con outras olores, distintas paisaxes, cores das que nunca sabería nada. Pero non me sentín triste, sabíame capaz de gozar de todo canto tiña diante, e eso era igual de importante. A vida estaba diante miña, nacendo con esta mañá, se tivese que despedirme agora mesmo de ter vivido, podería facelo tranquila por poder ver o sol saíndo por riba do porto, reflectíndose na auga, mesturando os seus raios alaranxados co azul e verde do mar, por saber das flores e dos seus recendos, e do son das abellas libando nelas.
Eu non ía morrer. Quero dicir que ó menos non tiña coñecemento de que a miña morte fose inmediata, así que empecei a avergonzarme de estar xogando a ver o mundo coma un condenado a morte, porque non tiña nin asomo do que se pode sentir nese momento, podía supoñelo todo, pero non sabía nada. Bastaría para eles con saber de todo o vivido, das sensacións, dos sentimentos? Ou eso bastaría para aumentar a súa pena por deixar este mundo?
Cómo se despide un da vida? Quén pode marchar máis tranquilo, aquel que viviu moito ou o que case non tivo tempo de facer nada? Non será que o primeiro leva aínda máis pena polo que perde?
Cómo conseguimos que un ser noso marche en paz? É máis, que significa ir en paz?
A xente comezou a pasar metida nos seus propios pensamentos, nos seus problemas diarios, lonxe das miñas preocupacións. Nesta espiral de apuros que é a vida actual, sempre tan rápida, sempre vivindo á presa, algunha vez nos queda tempo para meditar na súa caducidade, en que non somos perennes, senón caducos? Cantas veces pensamos en deixalo todo para maña, porque mañá será outro día, pero que pasaría se non houbese mañá? Un día será o último día e unha cea converterase na nosa última cea. Sería boa idea afacerse a esa posibilidade e vivir cada día coma se fose o último, pero non arriscándose nin póndose en perigo, non se trataría de vivir ó límite, como se di, senón en non apartar os sentimentos para máis adiante, cada día pensar que pode ser o último día que falas con ese pai, ou con ese amigo. Se eu soubese que Aurora podía morrer pasaría máis tempo con ela. Qué idiota son. Claro que Aurora podía morrer, estaba viva, e a continuación natural da vida é a morte. A morte pode chegar en calquera momento e lugar, a sociedade estableceu un orde na que os maiores morren antes ca os seus fillos e netos, pero esto non é sempre así, e temos que ser conscientes...
Un golpe no costado sacoume das miñas tribulacións, cando levantei a vista vin como un señor duns corenta anos me miraba enfadado por riba duns lentes progresivos
-Estamos a enredar ou qué? Saia do medio!
Foise afastando ata perderse entre a xente que pululaba apurada pola beirarrúa. Non cheguei a reaccionar para dicirlle “ Perdoe, pero é que estaba pensando!”.
Cando vin a hora que era chamei ó traballo para dicir que estaba enferma e que non ía traballar, e que, se cadra, o día seguinte tampouco estaba mellor.
*
26 de maio. Xabier acaba de estar aquí recollendo as súas cousas. Discutimos con pouca gana pola posesión dunha novela de Sthendal que ambos aducíamos nosa, antes de que cedesemos ao mesmo tempo. Suponse que temos que discutir, as cousas non se acaban cando todo vai ben e a xente se entende, pero sentímonos culpables de facelo, el por facerme pasar un mal trago nestes momentos e eu por preocuparme de tal estupidez. Antes de marchar aínda se atreveu a ofrecerme a súa axuda se o necesito. Por descontando que o vou a necesitar, pero o ofrecemento levaba implícito da súa parte“ Dígocho para quedar ben pero por favor non me chames nunca”. Non penso acudir a el así se me vaia a vida neso. Sábeo. Desconfío que por eso mesmo se rogou con tanta “amabilidade”. Confundido por verme tan triste pero comportándome tan duramente con el, non sabe como actuar. Pensa que a miña dor é producida pola súa marcha e parece non ser capaz de entendelo sobre todo tendo en conta que fun eu quén o mandou marchar, e así mo fai saber.
Como teño a mudanza a medio facer, a roupa está por todas partes, algunha da súa tamén anda por aí mesturada e buscamos un polo verde que nunca apareceu. Prometinlle que llo mando por correo tan pronto o atope. Para que quero eu un polo verde de cabaleiro da talla 42? Como non sexa para usalo de camisón. Non, non preciso nada del, nin tan só o recordo.
Fixen unha lista con tódalas tarefas a primeira hora da tarde, pero comecei a lista pola metade, sen a máis mínima orde, e agora xa non sei o que me queda por facer. Para ser sincera, estou desfeita. Fun ó traballo solicitar unha licencia por asunto particular. A mudanza levarame un par de días, e outro máis acondicionar a nova vivenda. Esta casa tráeme moitos recordos e non bos precisamente. Prefiro empezar de novo, pero por completo. Como dicía, fun ó traballo. Como se foron pasando a bóla uns a outros, todos saben que me separei de Xabier, e achacan a eso o meu mal aspecto. Achegáronse a min por quendas consolándome e facendo preguntas do máis obvio. É escusado preguntar como estou, a leguas se ve que moi mal. Deberían preguntarme o motivo, así poderían saber a verdade sen necesidade de andar especulando. Quixera contarlles que me importa moi pouco ter rematado a miña relación con Xabier, que non era mal rapaz, pero non daba a talla en ningún sentido.
Pero prefiro calar e dígolles a todos que ben, que non hai problema. Si que hai problema. O ser máis parecido a un fillo que pasou pola miña vida está a punto de morrer, e como xa non teño pais e non me falo co meu único irmán, esta era algo así como a miña familia. Non hai bastantes xabieres no mundo para ocupar ese lugar.
Quería anotar as sensacións que tiven ao ver a Xabier recoller as súas cousas, non vaia ser que dentro duns anos o recorde con nostalxia e pense que este foi un momento triste. Para que me quede claro, non sentín a menor mágoa por perdelo, se este é un momento triste non ten nada que ver con el. Non hai causa ningunha para que poida sentir nostalxia nun momento futuro por esta relación. Se nun futuro sinto algo parecido, eses sentimentos non se cimentarán na realidade.
*
Como xa pedira o día decidín aproveitalo e visitei a Don Urbano. Atopeino coma sempre, sentado diante do piano, cas súas partituras, pero ca tapa baixada. O día que dona Ádega morreu, el púxolle a tapa ao piano. Repasaba unha e outra vez os arranxos que logo ensinaba ós poucos alumnos que xa lle quedaban, e que máis que medio económico de vida eran medio de subsistencia existencial, proporcionábanlle o único contacto que mantiña co mundo exterior, a excepción de Rosa, a dona do antigo porteiro da vivenda, que subía cada martes e venres ca compra, facíalle a colada e a limpeza. O resto da semana, se non tiña alumnos, pasábao ca gata e cos papagaios Morris e Otto, ós que ensinaba a saudar e dicir frases enxeñosas .
Fun para consolarme, botar de min o sentimento de culpa inmenso que me afogaba, esa sensación de perda irremediable que sentimos, pese a saber que no fondo non temos capacidade me manipular o resultado dos dados. Entón é cando comezamos a reprocharnos todo canto fixemos ou deixamos de facer. Se fose, se estivese, se eu soubera. Todos sabemos.
Don Urbano recibiume con cariño e cun abrazo reconfortante. Alegrábase sinceramente de verme e eso fixo que tentara convencerme que non estaba por min senón por el. Eso durou o tempo xusto que a súa intuición o trouxo a adiviñar porque estaba alí.
-Que sorpresa, mi madriña, cantos días que non te vemos, Morris, saúda á visita!
Só facía un mes que fóra a visitalo. Xusto ó día seguinte de separarme de Xabier. Ese día non me dixera nada ó respecto, non houbo un “ Xa cho dixen” anque era certo que el nunca mo dixera, Dona Ádega si, moitas veces. Que non lle gustaba, que tiña algo turbio na mirada, que non lle encaixaba comigo. Ao contrario dela, el tampouco tentou nunca facerme cambiar de opinión, no seu lugar, o día que lles contei que me marchaba á Coruña para vivir máis preto de Aurora e de paso tamén de Xabier, D. Armando tocou un Claro de Lúa na miña honra, e a sonata desfacíase en pétalos que se espallaban sobre min, rozándome suavemente antes de caer ó chan desmaiados. Cada nota escapáballe entre os dedos, esvaradías e alegres, brincando polo cuarto ata rematar saltando polo balcón deica a rúa, pousándose nas cabezas dos viandantes, revolvéndolles os cabelos, tirándolles das orellas.
As notas toman vida ó saíren das teclas do piano. Un xa non é dono delas, teñen independencia do creador e libre autonomía, don Armando sabíao, e deixábaas ir.
O piano de don Armando era branco, lacado e brillante, moi grande. Tiña nun curruncho unha fenda pequeniña producida pola caída dun floreiro que dona Ádega se empeñaba en colocar enriba da tapa cando esta estaba baixada e que a gata tirou un día de xaneira descontrolada.
Pode resultar duro escribir esto, pero naquel intre alivioume moito que Dona Ádega non estivese alí para ver o fracaso amoroso que ela sempre prognosticara. Tería que ter oído de todo de boca daquela muller xusta pero impetuosa. Gustáballe ter a razón por riba de todo, e saír ca súa. Pero sempre ca verdade por diante. Era unha persoa estupenda e moito máis intelixente do que eu sería nunca. Avergonceime de min. Non era nin a sombra desta parella.
-Buenas tardes tenga usted!! Uahhhc, uhahhcc, visita!! Visita!!!
-Apetece unha cunca de café, a qué si?
-Vaia, por non desprezar.
-Claro que si.
Acompañeino á cociña. Encantoume ver que se apañaba tan ben el só. A casa estaba moi limpa e recollida, se el non a limpaba alomenos mantíñaa tal como a deixaba Rosa cada semana.
-Ben se di que non é moi limpo o que moito limpa senón aquel que pouco lixa- espetoume antes de que eu dixera nada, como resposta ó meu asombro.
Sentía unha sincera alegría por velo ben. Queríao coma a un avó, e moitas veces pensei que se nun momento dado non estivese en condicións de estar só, non tería a menor dúbida en que me faría cargo del. Pero ver que aínda non era o momento alivioume.
Levou ó salón o café e pastas de améndoa, cunha forma rarísima e de aspecto pouco apetitoso, pero ao probalas atopei que estaban exquisitas.
-Xa ves, deume por cociñar, agora ós meus anos, en algo teño que investir o tempo que falta, no é? Saquei a receita dese programa da tele que pasan a mediodía, cada día visitan un restaurante distinto e o cheff ofrece os seus mellores pratos, e este luns visitaron un restaurante galego de Barcelona, o Compostela, toda unha institución da cociña galega no estranxeiro!!!! Nin que dicir ten que as súas pastas eran máis regulares e de cor uniforme, comíalas cos ollos, pero estas cómense ca boca e tampouco está mal.
Rematamos as pastas, contoume moitas anécdotas das súas aulas cos rapaces, cas xentes do coro. Foran de viaxe a Lurdes, nada menos, e interpretaron varias pezas con outros coros seleccionados na basílica.
Seguía falando e falando, e eu deixábame ir na súa voz cantareira.
-Bo, xa está ben de parolada, qué che trouxo por aquí?
-E porque me tiña que traer algo? Non podo vir porque si?
-Podes, pero mais non pasou nunca e xa sería moita casualidade que pasara hoxe, xa sabes, cando algo aparenta ser casualidade, empeza a desconfiar. Anda, cóntame cal é o problema.
Non había escapatoria. A súa intuición mantíñase en perfectas condicións a pesares dos anos, das engurras, dos achaques e dos esquecementos cotiáns.
Solteime coma un torrente ó abrir a presa. Desemboquei en Urbano tódalas miñas dúbidas, os meus temores, a pena que me afundía, pinga a pinga, ata esgotarme por completo. Con el non valían as medias palabras, nin ler entre liñas, podía abrirme sen problemas, sen vergoña, un confesor atento, empático e asertivo que transmitía calma e serenidade sen necesidade de falar, tan só o seu silencio eran tan reconfortantes ou máis ca moitas palabras.
Conteille canto sentía non ter pasado máis tempo con ela, vela medrar con máis detemento, achegarme ao seu ser coma se me asomase a un balcón que da a un xardín fabuloso. Todo na vida era tan social, tan eu fóra polo camiño marcado e non se me ocorreu saírme do papel que me tiñan deseñado. Eu non era nada na súa vida, pero ela colarase na miña coma un polisón entremetido, sen darme conta, e agora non podería esquecela nunca, nin evitar a dor que me produciría vela marchar.
-Todos marchamos, as viaxes teñen duracións distintas, pero todas rematan. Sabendo esto, a qué ven tanta preocupación? Podes facer algo por remedialo?Faino. Non podes? Pois non te preocupes nunca por aquilo que non podes cambiar cando hai tantas cousas onde empregar os teus esforzos. Este non é momento para lamentarte polo que puideches ter feito, senón pensar en qué vas a investir o tempo que che van a regalar para estar con ela. Créeme, ese tempo, será un obsequio divino. Podíana levar de repente, agora mesmo,e, sen embargo, avisáronvos, con moitos meses de antelación, de que vai partir do voso lado, precisamente para que aproveitedes os momentos que vos queden. Preocúpate deso, de nada máis. E de buscar un home, por amor de Deus, que me vou quedar calvo antes de levarche ó altar, e non quererás un padriño sen pelo? Terei que usar perruca, que remedio!
Era difícil non querelo e imposible non animarse ó seu lado. A tarde empezaba a aparecer silandeira. Deixábase ver a través das fiestras ensinando todo o seu poderío, a capacidade de matar o sol, de apartar a luz do día da nosa vista. Pronto o salón se tinguiu de tons alaranxados e foi preciso acender as lámpadas. Parecía o sinal para que me despedira. Don Urbano acompañoume á porta. Deume un último abrazo e fixo ademán de que me botaba fóra mentres debuxaba nos seus beizos finos un intento de sorriso que quedou nun ricto. A resignación da volta á soidade.
-Fóra! A ver se me quedo tranquilo. Morris, despídete!!
-Que usted lo pase bien, uachh, uachh.
O día longo de maio agonizaba lentamente ao tempo que o tren percorría o camiño entre Santiago e A Coruña. Alcanzando a estación de San Cristovo a agonía rematou. Era unha noite clara, despexada e fresca. Sopraba unha lene brisa que non ulía a mar pero que o facía intuír cerca. A Coruña era unha amálgama de persoas paseando na fresca. Rapaces divertíndose na primeira noite de vacacións, inmigrantes sudamericanos reunidos nas portas dos locais que frecuentan os seus paisanos, falando en coro de cómo lles foi o día, sudafricanos vendendo material falsificado polas beirarrúas, buscavidas nocturnos con clase aparente, amigos do alleo roldando os aparcadoiros exteriores, camelos e adictos en busca de satisfacción mutua buscándose con desespero polas rúas máis estreitas e apagadas.
Eu pertencía a esta raza humana, non nos parecemos en nada, e, sen embargo, temos tanto en común. Todos nos afanamos en obter cousas que á fin e ó cabo non serven para nada. Ocupamos o secadoiro da nosa mente con toda a palla que atopamos para non preocuparnos do esencial. Fomos capaces de crear todo un universo de necesidades ficticias que se prolongan ata o infinito e se multiplican como por milagre, ocupando os postos que as necesidades xa satisfeitas van deixando vacantes. Todo deseñado co fin de non pensar no esencial da vida. Para que pararse a pensar en todo aquelo ao que non se lle pode dar resposta? Por máis que nos afanemos non sabemos nada de nós mesmos. O descoñecemento do punto de partida e da viaxe non é a mellor equipaxe para levar unha viaxe tranquila. Como non sabemos onde imos desesperámonos de tanto mirar as paisaxes tralos vidros das fiestras do tren, e ocupamos o tempo en xogos inútiles que non nos deixan admirar os lugares por onde pasamos. E aínda así somos afortunados de poder facer esto, de ser capaces de desviar a mente cara cousas menos transcendentes, aliviándolle a dor do descoñecemento.
Para disimular a cegueira inminente fabricamos eficaces anteolleiras.
Matinar nestas cousas alivioume dos meus pesares un anaco, o tempo suficiente para desconxestionar a mente e permitirme pensar con claridade nun proxecto a curto prazo que compartir con Aurora.
*
23 de xuño. Xa fai dous meses que visitei a Aurora no hospital. Non hai moitas novidades, por desgracia, todo segue igual. As esperanzas morren antes de ver a luz. Despois de percorridos tódolos camiños e de chamar a tódalas portas, a onde se pode ir. Quédanos o consolo de que facemos canto podemos. Será así de verdade? Polo menos os médicos optaron por darlle unha alta temporal co beneplácito de Xandra e Andrés, que se negaron ata que lles fixen entrar en razón.
Ninguén lle contou nada, e non creo que esa sexa a forma correcta, pero non son quén para por en dúbida a decisión dos pais e moito menos para violar a súa confianza. Se fose maior de idade sería distinto porque os seus dereitos prevalecerían sobre os da familia, pero ao ser unha nena os pais teñen patria potestade. O médico comparte a miña opinión pero tampouco quere meterse. Estivemos onte falando moito anaco cun noxento café de máquina na man mentres Xandra recollía as cousas da habitación logo da alta. Contoume o erro de negar a evidencia. Moitos enfermos terminais perden os últimos días da súa vida en inútiles tratamentos que non fan senón prolongar a agonía e sufrimento do paciente, cando sería moito máis proveitoso que os pasara cumprindo algún desexo, despedíndose da vida ou pondo as súas cousas en orde. É difícil despedirse de ter vivido. E a nosa misión é axudar aos nosos seres queridos a facelo. Explicoume moi ben o que podía facer Aurora e o que non. Sobre todo moito coidado cas caídas, porque unha fractura sería moi dolorosa e non habería forma de soldala. Logo felicitoume polo empuxe que tivera en convencelos de que alomenos aceptaran a alta médica. Sacala do hospital era o mellor que se lle podía dar, anque eles se empeñasen no contrario, cando non hai remedio que dar, o hospital é o lugar menos idóneo para un doente.
Hoxe volvín a coincidir con Xabier no banco. Intento non ir cando sei que vai estar. Pura coincidencia. Estaba máis amable do habitual. Contáronlle a mala noticia, seguro. Estou contenta de que esto pasara logo de marcharse, se tivera ocorrido antes quedaríase por mágoa, e non o soportaría. De ningunha maneira. Preguntoume con moito interese pola nena, pola súa saúde e como estaba eu. Non respondín a esto último. Agora que o penso, creo que me portei mal, no fondo víase realmente preocupado. Non se me pasa pola cabeza que estea gozando desta situación, deso nada. Unha cousa non ten que ver cas outras. Que non nos soportásemos como parella non significa que non teñamos sentimentos nobres o un para co outro. Xabier non é mala persoa, só que non é bo como futuro marido. Prométome a min mesma ser máis cortés a próxima vez.
É a noite de san Xoán. Por todas partes se nota o ambiente festivo. Ducias de rapaces baixaban dos trens esta tarde. Fun ata a estación a por tabaco. A cava da estación ten o mellor tabaco mentolado de toda a cidade. Quedei alí un anaco vendo esas hordas de adolescentes invadindo a cidade. Cas súas mochilas ó lombo, bolsas cheas de bebidas alcohólicas e refrescos, parecen mesmo refuxiados de propia vida.
De camiño á casa vin facendo tempo, a modiño polo paseo marítimo, petiscando algunha herba para a auga de san Xoán. Ó fin cheguei cun ramiño composto por unha póla de bieiteiro, unha de fiuncho, loureiro e dúas rosas silvestres. Acabo de poñelas a mollo nunha bañeira pequena. No bar de abaixo van servir gratis touciño á brasa, sardiñas e pan de millo. A bebida a conta do comensal. Xa me invitaron dous veciños, pero nin teño ganas de festa nin sería boa compañía para o resto. Gustaríame facer un conxuro de san Xoán, queimar nun papel a enfermidade de Aurora e tirala cinzas polo retrete, pero sería estragar un papel, non hai conxuros no mundo que poidan axudala, nin eu teño a fe suficiente para invocalos. Confeso que desde que tomei as últimas decisións me sinto máis libre, ca conciencia baleira de cargos e sen ataduras aquí, non vexo xa nada que me reteña. O único que podería facerme cambiar de opinión sería o feito de querer emendar o meu pasado, pero precisamente gústame tal e como está. Mellor non revolvelo máis. Non me arrepinto de nada, todo sexa dito de paso.
*
A primeira hora da mañá, aínda non ben saíra o sol, xa nos tiñamos as maletas cargadas no coche. Recollín a miña afillada na casa. Os pais estaban moi molestos comigo por convencelos do que eles crían un total despropósito. Ela, en cambio, estaba eufórica. Inconsciente da verdade, pensou que era a viaxe que lle prometera, sen máis motivos, cando a visitei no hospital.
Antes de despedirse déronme toda clase de indicacións, os lugares a onde podía acudir si se poñía mal, tódolos centros médicos e hospitais concertados co seu seguro privado e a ameaza explícita de que se en oito días non estábamos de volta mandarían por nós.
Arrancamos ó tempo que arrancaba o novo día. Na fresca condúcese mellor e a onde íamos xa poderiamos papar calor dabondo coma para adiantar a tortura polo camiño.
Aurora, francamente animada, non paraba de comentar as cousas que vía, as paisaxes cambiantes canto máis ó sur, as casas, as persoas que divisabamos. Parecía que todo fose novo para ela. Eu ía tamén contenta, porque a través dos seus ollos descubría ao mesmo tempo as cousas que a abraiaban a ela. Ver cos ollos dela facíame sentir nena outra vez.
Cando decidín que faríamos esa viaxe, pensei que sería un regalo para ambas, un tempo xuntas, soas, algo que eu puidera recordar e que ela levaría cando se fora, estaría máis libre para transmitirlle o meu cariño, sen nada que nos coartase para manifestarnos unha a outro o que sentíamos, pero tiña outra idea oculta. Apesares de que lles prometera ós pais que non lle contaría nada, a min mesma prometerame non mentirlle, esperaba non ter que facelo, non verme nese aperto esa semana, pero se tiña que ser, sería.
*
Chegamos a punto para xantar. Baixaremos nun minuto, antes sequera de desfacer a equipaxe, senón, estaremos demasiado cansas para comer e non podo facer este tipo de cousas tendo comigo a Aurora. Lisboa está preciosa, coma sempre, mágoa da melancolía que levo coma un saio colgando por riba de min. Probablemente esta será a última vez que visite esta cidade, despois de esto, será demasiado ferinte volver a pisar estas rúas pensando na labor que vin a facer aquí, anque, quen sabe, un nunca deixa de sorprenderse, quizais o leve mellor do que agora intúo. Estamos na rúa do Pombal, nun vello hostal medio escangallado tanto por dentro coma por fóra, pero que ten ese encanto romántico da Lisboa post imperialista e decadente que tanto me gusta e quería que ela coñecera. Xa visitou hoteis bos dabondo cos pais, agora tócame ensinarlle outras cousas. A fachada do edificio está cuberta de azulexos dealiñados e a medio ennegrecer, restos dunha época que foi, testemuñas presenciais de marchas vitoriosas no epicentro dun mundo que desapareceu ó mesmo tempo ca propia color da tinta que debuxaba flores sobre as bases de arxila cocida e lacada. Todo en Lisboa é recordo, a cidade enteira é un grande epitafio abeto a quen queira lelo. Quixen entroncar a súa historia ca deste ser que está a piques de rematar, espero estar á altura das circunstancias e non defraudala, nin aos meus propósitos tampouco.
*
En Lisboa, en todo Portugal máis ben, xantase cedo. Cando chegamos a maioría dos restaurantes estaban xa a piques de rebordar xente. Os meses de verán son moi concorridos polo turismo. Non quixera que o seu primeiro xantar comigo fose nun deses ateigados comedores da rúa máis turística onde os maîtres saen á caza dos clientes ofrecendo os seus menús coma mercadoría de feira, e, no canto, percorremos parte da............. ata chegar ó cruce entre ...................,....................... punto de saída do ascensor do Labra. Alí estaba a pequena fonda na que tantas veces comera, facía as miñas delicias sempre que visitaba a cidade. Nunca me decepcionara. Igual ca maioría dos edificios da zona, estaba recuberto por fora con azulexos decorados con debuxos de pavos reais e follas de acanto rodeando fiestras e ocos, en lugar do aire acondicionado tan nocivo tiñan un pequeno ventilador enriba da porta de entrada, que refrescaba o ambiente sen por os pelos de punta. Non había máis seareiros ca un vello porteiro cun descolorido uniforme gris coma os seus días, con gabán de la deica os xeonllos bordado con fío granate en colo e empuñaduras. Comía na barra bocartes en vinagre e arroz con feixóns negros. A camareira limpaba a barra con aire cansado e desganado, e fíxonos agardar un anaco desde que nos viu sentar. Achegouse logo con parsimonia e moi educadamente dounos os bos días e tomounos nota.Pedimos sopa de verduras e chinchos en escabeche con patacas cocidas. Á sobremesa a camareira levou a Aurora ata o expositor baixo a barra para que elixira o que quixera. Volveu cunha copa de crema de chocolate para ela e outra con crema de ovo para min, cuberta de canela e con pequenos fíos de mel.
A comida sóubonos a gloria. Estabamos dun humor excelente, ela tiña boa cara, estaba colorada pola calor pero mantiña a mirada brillante e limpa, sen os síntomas de cansazo que tanto temía. Pero as olleiras aínda non apareceran, e ela comeu con apetito e eu tamén ao vela tan feliz.
Paseabamos polo encerellado de pedra de Lisboa sen rumbo fixo, a mellor das opcións para non perderse entre as rúas que serpeaban arriba e abaixo, burlándose do visitante descoñecedor da súa íntima anatomía.
*
Como desfacerse do pasado? Por máis que tentemos escapar, perséguenos sempre, alí onde queira que vaiamos el xa chegou antes, incluso alén da propia existencia. Todo o que deixamos atrás é pasado no que os demais revolverán sen piedade. Un dáse conta dos anos que pasan cando empeza a pensar no peso que leva ás costas, que non deixa seguir camiñando. Entón sabes que xa non te abandonará nunca o legado dos teus feitos. Nestes dous días que levo en Portugal o pasado volveu a min moitas veces. Topeino de súpeto nalgunha esquina ou agardándome na revolta dunha rúa estreita e tortuosa e non hai disfrace capaz de enganalo. Aurora está feliz porque non ten pasado, a esa idade todo canto hai é futuro, pero, por desgracia, ela só ten presente. Un presente que saborea cada minuto co mesmo pracer ca tratándose dun xeado. Ela xa non ten tempo e segue tan indiferente ao tic tac do reloxo mentres eu me consumo no imparable devir da miña existencia que se desfai en inútiles preocupacións que me distraen da única finalidade útil da vida. Vivir. Hai días que non fago senón sobrevivir pero esto non se parece nin por casualidade ó feito de gozar da vida. Para poder alcanzar a vida en toda a súa plenitude o primeiro é esquecerse do fenómeno propio da vida. Esquecerse que a vida está só por un momento en nós, esquecer se vai sen remedio e sen nada que poidamos facer, esquecer da súa brevidade. Sinto que se fose capaz de pensar que esto é para sempre sería feliz. Pero non podo. A sombra da nada planea por riba da miña cabeza a cada paso que dou baleirando de sentido todo canto fago e impedindo que lle colla sabor a nada. Pero Aurora non precisa un adulto así, senón un adulto forte e disposto a responder as súas dúbidas chegado o momento. Serei quen de facelo, tendo en conta todas as que a min me atormentan? Non. Non vou ser capaz.
Nenhum comentário:
Postar um comentário