Dos dias estragados, primeiro premio certame Terras de Chamoso, (O Corgo) ano 2008

Con todo o meu agarimo para a Asociación Cultural Arumes, de O Corgo.

Dos días estragados

Non gardo recordos completos desa época, tan só retalos difusos e confusos, que se mesturan con escenas que igual nin sequera pasaron. Foron días raros.

E non só pola miña propia situación, senón por todo canto me rodeaba. Tiña a impresión de que a vida cotiá andaba sempre rozando o surrealismo.

Tampouco é que pasara tanto tempo, e sen embargo eu véxoa moi lonxe, a época esa.

Neses días nos que eu me sentín presa de min mesma e non podía saír ó exterior, máis por impedimento mental ca físico, xa que a porta nunca estivo pechada e as fiestras abríanse de par en par, gozaba da compañía do Trostky. Era un can palleirán e barbudo, de pelo crecho e encrespado, tirando a canela. Non era un mal can, pero era estraño. Parecía que non tiña estados de ánimo, mantíñase impasible e co humor invariablemente neutral. Daquela o único que facía era perseguirme pola casa. Mentres eu me movese el movíase comigo, seguíame á cociña, ó cuarto, polos corredores. Cando eu me sentaba no cuarto de estar el deitábase na alfombra, apoiaba a cabeza no sofá e quedaba alí, durante horas, ca mirada perdida no baleiro. Nesas horas mortas nunca o vin mover o rabo de alegría como fan os outros cans, nin mostrar inquietude por baixar á rúa, nada. Só a mirada posta no infinito con ollos inexpresivos e vacuos, pero que non parecían demostrar nin dor nin pena. Parecía que carecese de sentimentos, dos máis básicos sequera.

Anque, ben pensado, a min pasábame algo parecido ó can. Deixábame estar horas e horas sentada no sofá, poñía o televisor tan só para sentir ruído pero nunca lle facía o menor caso. Chantaba a vista nun punto calquera da parede e alí a deixaba quedar. Tampouco eu manifestaba

variacións perceptibles. Se o penso ben, o pobre do can non facía senón copiarme, reflectía no seu ser o meu propio estado anímico. Xesús, e a de veces que o maldicín por se así.

Cheguei mesmo a collerlle manía ó pobre animal sen saber que a súa actitude era consecuencia da miña, mentres eu a cría causa.

Compartíamos a soidade mutua sen facernos compaña estrictamente falando. Máis ben estábamos os dous, pero nin sequera se podía dicir que xuntos. Cada un existía con independencia do outro, parecía que non nos estorbasemos pero que tampouco nos precisasemos para nada.

E logo esa sensación tan rara que tiña eu comigo mesma. Non era exactamente sentirse mal, senón estraña dentro do meu propio corpo, como prisioneira do meu organismo, sentindo medrar algo no meu interior, tamén independente de min anque neste caso si que me precisaba. Era como ter un parasito que vivía ás miña expensas pero que no fondo non pertencía en senso estricto a min senón que só me utilizaba namentres non puidese vivir no mundo exterior. Sentíame tan mal por experimentar esas sensacións, e sen embargo, non podía evitalo. Ao principio intentei velo como unha relación simbiótica, pero visto que eu notaba tan só efectos negativos acabei por vela como era, unha relación parasitaria, e que Deus me perdoe. E o can vixiante, seguíndome a todas partes, á espreita de cando eu me levantaba ou me sentaba no cuarto de estar. Como se alguén lle encargarse non perderme paso e el se fixera cargo coma se fose a máis aburrida das tarefas, con desgana pero con eficiencia.

Agora que lembro,non recordo tampouco velo comer ou beber naqueles días. Nunca me pediu ir de paseo como oía que facían os outros cans. Non sei porque daquela non me estrañaban este tipo de cousas. Non sei onde tiña a cabeza. E a modista dicindo sempre que o can estaba só na miña cabeza.

As dores de cabeza que me deu daquela a modista.

Canto se pode tardar en facer un traxe? Tres meses? Pois logo xa non me vai facer falla, se non o podo estrear en dúas semanas non o quero, en tres meses non me meto dentro. Non penso estar aí cada día tomando as medidas.

Tampouco tes nada mellor que facer, así polo menos saes da casa e entreteste un anaco.

Non quero saír da casa. Quero que me fagas o maldito traxe xa.

E para que che corre tanta presa, se pode saberse, se non vas a saír da casa,a ver?

Quero ver como me quedaría, se puidese saír e lucilo.

Pois será porque non queres.

E agarrei e marchei, sen despedirme sequera. Qué carallo sabía ela da miña vida.

Pasaron tres, catro, cinco semanas, e o maldito traxe sen facer, que me cago en quen a bautizou. Cando mo trouxo, claro, como eu dixen, xa non me cabía, e tampouco era xeito de andar encanando nel.

Pois úsalo logo, cando xa che entre, e problema arranxado. É un traxe precioso, sinxelo e elegante dos que non pasan de moda.

E cando me vai servir eso, dime, xa que es tan lista?

Cando sexa.

Agora, a vista atrás, vexo que era a única amiga que tiña. Ela e o Trostky, a raro que pareza. O can seguía a espreitarme, e ela colábaseme na casa sen avisar. Tocaba a campaíña ás horas máis intempestivas, a mediodía, pola tardiña, cerca de media noite, sempre sacándome do meu atordamento de sofá, obrigándome a levantarme ata a cociña, preparar café, por cuncas na mesa e, o peor de todo, obrigándome a falar durante minutos, a veces horas, momentos que se me facían eternos e que eu intentaba evitar non entrando nunca a fondo na conversación, respondendo con monosílabos ás súas preguntas, facendo que escoitaba as súas paroladas mentres fixaba a vista na cafeteira de aluminio co cu negro por tantos anos de lume. Ela tiraba e tiraba da lingua tentando que eu falase hoxe algo máis ca onte. Recoñezo que se precisa unha paciencia infinita e unha bondade non comúns para portarse como Adela a modista. Traíame a cote doces e pasteis con chocolate, biscoito de noces e cousas así. Para adozar a espera, dicía ela.

Eu perdíame nas súas lerias e cando se ía deixábame caer no sofá, sen folgos para nada e vingábame aborrecendo ao can, que me miraba imperturbable. O curioso é que non aparecía nunca polo salón cando chegaba Adela. Agochábase nalgún curruncho do que non saía ata que oía a porta bater. Por eso se lle ocorría a ela que o can non existía.

Xa cara ao final perdeu a súa habitual diplomacia e abrollou no seu ser un chisco de intransixencia, nunha tarde que me espetou en xusta reprimenda pola miña actitude Algún día haste de arrepentir dos días que estás estragado.

Podía dicirse que na maioría deses días ós que ela se refería, non fixen nada en concreto. Erguíame só para ver pasar as horas, un día tras outro, sentada medio a escuras vendo morrer as tardes. Algunhas veces entretíñame en intentar rizar o pelo que curiosamente estaba a sufrir un cambio asombroso, e de ser crecho pasara a volverse liso e fino. Antes alisábao de cote, mais nunca me aguantou nin unha xornada liso, e iso se non falamos dun clima húmido. Os días de humidade non chegaba nin a saír da casa con el decentemente peiteado. Pero nesta marea de transformacións que sufría o meu corpo, tocáralle agora a vez ó pelo, e non soportaba velo así de liso por si mesmo, como se el tamén tivese vontade propia. Non era nin dona do meu propio cabelo, que se rebelaba cara min tomando a iniciativa de cambiar o seu aspecto sen a miña intervención. Así que collía as tenaciñas quentes e me poñía dálle que dálle, empezando pola puntas e os medios, para rematar nas raíces. En van, porque aínda eu non apagaba o aparato e os rizos xa se descolgaban coma elásticos sen forza

O caso é que tamén se volvía máis brillante e iso si que non podía arranxalo de ningún xeito. O que máis me molestaba era o feito de saber que tras este proceso volvería ó seu estado detestable e que só se mantiña tan ben neste intre a propósito para facerme rabiar. Ata que no sexto mes non o soportei máis e o cortei de todo. Comecei polas puntas e as guedellas que me enmarcaban o rostro, pero funme quentando pouco a pouco e cando quixen darme conta parecía un quinto da armada.

Pero que ben, que che senta. Pareces outra. Dende logo que te ves moito máis nova, e máis fresca, va que si.

E este, can, sempre por medio, convertido na miña sombra mentres eu daba voltas e máis voltas pola casa vendo como a luz de fóra se atenuaba a cada paso meu e aparecía, outra vez, a noite.

Esta última hora da tarde era a peor do día, sen dúbida. A luz amarelenta e amortecina que se colaba polas persianas venecianas e se reflectía no verniz do chan dáballe a todo canto me rodeaba un aspecto tan nostálxico que non podía soportalo, era como estar vivindo nunha tarxeta postal vintage en color sepia, esas que se empeñan en representar escenas cotiás de principios do século 20, con mulleres de traxe longo e longas cabeleiras recollidas en moños. E a min dábame por xirar como unha sevillana sobre os meus pasos, indo do sofá á fiestra, de alí

á librería, e volta a empezar.

Xa cara ao final a cousa empeorou. Cada vez me custaba máis erguerme e andar. Pasaba moito máis tempo sentada, pero para compensar sentíame un chisco máis acougada e podía ler ou escoitar algo de música, ato tempo que o Trostky durmía ao meu lado, pero cun ollo aberto, sempre á espreita, coma un bo vixía.

A Adela viña agora moito máis a miúdo, ata tres e catro veces no día, comprobando que todo ía ben. E seguía traendo montañas de comida que eu remataba por tirar ó caldeiro do lixo. Pouco a pouco funme afacendo á súa presencia, á súa compaña. O día que tardaba en vir, botábaa de menos e agardaba con impaciencia o toque nervioso e insistente da campaíña anunciando a súa chegada.

Cando chegou o día, estivo alí. Tamén o médico de sempre e a parella esa. E pronto todo acabou e quedou tan só o recordo. Marchou o médico, marchou a parella levando o que viñeran a buscar.

Ese recordo si que o teño claro, o momento no que se foron. Había pouca luz na habitación, debían ser sobre as seis da tarde, e en novembro, xa se sabe. Sentín que volvía ser eu, que o meu organismo volvía a pertencerme. De repente comecei a verme invadida polos sentimentos que durante eses meses escaparan de min. Ó mesmo tempo estaba feliz porque todo rematara e triste polo mesmo motivo.

Deixei que a cabeza repousara na almofada, relaxeime todo canto puiden, e un pranto inmenso e incontrolable saíu do mais fondo do meu ser, a modo pero con forza botei fóra todo canto viñera gardando estes nove meses.

Todo cambiou nun segundo. O ambiente volveu a ter matices e o tempo fluíu de novo con normalidade. Rompeuse ese silencio que nos inundara tantos días, outra vez se colaron pola fiestra os sons da vida. Os coches, os pasos da xente, risa de nenos e voces sonoras. Entraron os olores do outono, a madeira e terra mollada , a humidade.

E por fin o Trostky deu mostras tamén de romper a barreira emocional que lle impedía toda manifestación sentimental. Por primeira vez, ladrou, vino mover o rabo, e púxose a lamberme con ansias a man que eu tiña pousada por riba da colcha.

Dinme conta de que non era un mal can. Mágoa, porque nunca volvín a velo.