Por fin a chuvia

Alegría

Non acredito no amor eterno, na fidelidade perpetua, no querer para sempre.
Mais creo neses olhos despistados que se erguen do papel, nas celhas que se arquean, no sorriso abortado e nas seguintes miradas que me buscan.
“Dime que es minha”
Creo no lóstrego de desexo que me ataca cando me confías o teu nome e me vexo obrigada a repetilo. Sabes que na minha boca estará seguro...
Creo nos teus dedos que me abrasan sen tocarme, no abrazo que imaxino, en saberme reflexada nas meininhas que me comen a distancia, na premura que sinto por bicarte, ancorarme nos argazos do teu cabelo e facer noite nos teus brazos anobelados.
Apenas me rozas e escacho, saio voando en mil anacos de cristal que se te cravan
“Dime que es minha”
Vexo nacer un sentimento de posesión, pertenza, propiedade, instinto rudo e primitivo.
Vólvome transparente para que intentes traspasarme, e finxo non sufrir os momentos da agarda que se volve eterna antes de poder tocarte, só por saber que tes materia, que existes.
Dous bicos de cortesía que me prenden, consúmome en lapas coma faísca seca, nun río de lume brutal, espontáneo, inesgotábel.
Aparto as minhas cinzas molhadas e confésoche para min que te busquei moitos anos, (procurando a túa voz entre nubes de tabaco que se desfacían ao miralas) que nunca pensei que foses verdade, que antes de saber de ti fixeches que o vento me chamase, que o mar conhecese o meu nome.
“Dime que es minha…”
Temo que dende sempre…
Asústome de pensar que te volvestes realidade, pero es, porque te xiras para dicirme…
-Parlars aranesi?
--Se, mès sonque sabi díder quate mots, cèu, tèrra, solei, estela, aire, pèira e glèisa.
-Donques sabes es mots mès importants
Esperto das ansias, das arelas, do corgo desbordado que me arrastra ao océano infinito que se adinivinha tan pronto abres a boca, para transformar todo iso en protocolo.
Convénzome de que se non che penso desapareces, sen mirarte, afastándome unha legua de ti, disfrazada de distante, conseguirei que regreses ao país das ondas, alí onde habitabas cando aínda te buscaba, e non terei que sufrirte, romperme se me tocas nin desfacerme nas augas bravas que desatas e que me afogan segundo chegan onda min as sombras chinesas coas que me agasalhan os teu olhos.
Cousas da vida, que logo de tanto procurarte foras ti quen me atopase, e xa as minhas mans é a ti a quen obedecen, e a minha lingua deixou de pertencerme o dia que a puxen sobre a túa por vez primeira, para logo beber a suor que escorregaba do teu peito. E ti repetindo, uma vez, e outra, e outra
“Dime que es minha”
Alegría!
Alegría por que te encarnaches en poeta, porque te fixeches home.
Logo de tanto soñarte acabei creándote á miña imaxe e semellanza, namentras ti formabas parte do ar, rilando no tempo,
rilando, rilando.

Amargura

Baten as ondas contra os penedos dos cantís, coroadas de escuma de salitre, erguéndose afoutas.
Queren chegar, mais non me alcanzan. Se calhar son eu quen ten que ir ao seu encontro...
Miro o baleiro que me chama, o mar que extende os brazos cara min, amorosos, acolledores, desexosos de gardarme nas súas entrañas. Acho que este é o momento perfecto para morrer.
Todos sabemos cal é o intre axeitado, intuimolo, pero aínda asi nos forzamos en seguir vivos, sobrevivindo a toda costa e mantendo a existencia en situacións que nos desesperan.
E as luces da cidade escintilan ao lonxe, dende a outra beira da ría.
Pregúntome quen serán as persoas que viven baixo esas luces. Tamén se realmente viven, ou se tan só habitan ese formigueiro común da urbe, se se conforman ca existencia vanal e diaria mentras coñecen da morte en vida.
Preguntome que sinten,
ou se acaso sinten…
(porque se me fai que a insensibilidade é a enfermidade máis extendida nos nosos días, ante a dor allea e a propia, incapaces de discernir sensacións, aletargados os sentimentos)
Non somos senón masas informes limitadas á realización de simples funcións vitais.
E a eso chamamos vida!
(non hai, non hai vida, a vida é a morte que nos leva)
aínda pasando por ela sen decatarnos nin desfrutala, sen deixar pegada.
O mar é inerte, inanimado, mais deixa pegada.
Perante séculos bateu contra estas mesmas pedras, deseñou estes cantís.
Este é o momento perfecto.
De morrer agora, viviría eternamente na memoria dun poeta inacabado.
E eso estaría ben, porque dalgún xeito non son máis ca parte dunha realidade onírica, estou feita da mesma materia ca os soños, un mosaico de ilusións, composta de teselas de fantasía, de anaquiños de desexos incumplidos, de esperanzas mortas.
Canto melhor non vivir nun poema infinito, inabarcábel, só axeitado para as voces divinas.
Canto melhor non vivir na imaxinación ca soportar esta dolorosa realidade...
Onte cambiou, todo cambiou de repente, nunha partida agardada
(un tren que viaxa de noite, unha estación, un viaxeiro, unha maleta…)
E de eso non fai tanto tempo, onte está aí, foi onte, non fai nada.
Penso que se estiro ben os dedos aínda poderei tocar esa secuencia tan cercana, unha vez estirados, non alcanzo, e decátome de que o meu obxectivo se alonxa, separandose de min ata o infinito ao observar ese mesmo convoi nocturno nun túnel a toda máquina e cara atrás, vendo como a luz se extingue ata confundirse coa negrura da noite inmensa que me espera…
….mentras mentalmente repito de xeito obsesivo
-A on ès?
Penso que de tanto preguntar o ar traerá a resposta,
(ten que traela)
e volvo a empezar a cíclica letanía
(-A on ès?)
Se tivese sequera valor para iso.
Non é nada.
Exactamente.
Un salto.
Ben, apenas un salto,  case un saltiño, e logo, a nada absoluta, que non é pouco.
E tería a honra sequera dunha morte poética.
O mar, un cantil, a escuma das ondas…
Como serías capaz logo de decir que abraso, se daquela a miña boca estaría xa fría, hierática, inerte?
Remataría cun golpe de mar con toda a calor que agora desprendo, ca fogaxe que me sobra, que me estorba.
Sería tan doado, se tivese a afouteza necesaria para eso…
Pero no lugar do salto dou un salouco,
fondo,
aburrido,
monótono,
un suspiro tan grave que me esperta e me desconcerta por saber que sigo viva.
Unha vida á que estou afeita, na que transcurro de puro costume, e da que teño que convencerme da súa existencia.
Estou, estou, estou viva.
(non, non hai vida, a vida é a morte que nos leva)
Oio o mar que bate, e o vento, e vexo as luces amarelas, nerviosas, inquedas e escintilantes da cidade dende a outra beira da ría.
Estrico os dedos e quero tocar o día de onte que me fuxe e penso que existo, e sinto que dalgún xeito me matas a vida que era,
pero gosto,
porque mentras me matas, vou sentindo.

Incerteza

Eu tiña unha casa malva, unha casa que non era miña, na que non vivía, habitaba.
Hai diferencia.
(Unha casa que aínda quixen un pouco antes de buscarte e de que ti me atopases, antes de volverme fría,
de endurecerme coma cemento fraguado, de que as cousas esvarasen por min como a chuvia polas costas,
antes incluso de decidir olvidarte.
Nesa casa (malva) fun feliz, mais foi unha felicidade irregular, a saltos, inconstante ou se calhar non era, igual a confundía ca estabilidade, ca calma trala tormenta…)
As fiestras da minha casa malva daban a un pinar, no que a veces cantaba o cuco e case a diario corrían coellos pardos e gordos, mentras eu pasaba días enteiros mirando como o vento mecía o arume e descifrando as olores que chegaban onda min.
Pois nela, sufrín a penitencia de quererche sen ter desfrutado sequera os praceres do pecado previo.
Cando a deixei, caminho da Provenza, na Galiza caía unha chuvia de luz que escurecía a manha, mais que facía que os caminhos estivesen resplandecentes ao meu paso, segundo me ía, segundo marchaba,
e me enchoupaba de claridade.
Un resplandor que calou mais aló da pel, coouse por tódolos poros ata chegar aos ósos, e me fixo un ser brillante, dunha intensa e estraña refulxencia que provocaba as miradas curiosas daqueles cos que me cruzaba nas rúas de baldosas relucentes.
Nesa casa habitaba cando ti chegasches dicíndome
-Jo sò Feliu. Parlars aranesi?
- Pas mès de quate mots. E eth tòn, parlars galhecs?
-Tantas palabras coma ti en aranés
E chiscáchesme un olho.
O resto discutía a influenza da lingua propia na construción nacional, nunha sala grande e fría dun horrible hotel de Ais de Provença, avocados a un debate infinito. Filólogos, lingüistas, sociólogos, deixaban caer argumentos peregrinos mentras nos debuxabamos arabescos nas folhas dos apuntamentos.
-Sabes que en Arres ti serías Neus?
-Pois en Castro ti serias Fins.
-Ques que discutamos este asunto os dous a soas? A lingua é demasiado importante
para deixarlha aos filólogos…
E dixeches esa frase, que non era túa, en baixinho, coma se fose o meirande segredo.
Eu levaba comigo o cartafol de coiro marrón, coas notas que fora tomando.
Nun dos folios en braco anotei con letra miuda “cafè nere e pastisson de poma” mais ti sacachesme a folla da man suavemente, sen dicirme nada, e escribistes do outro lado:
Voi anar deth tòn costat ara hònt
cristallina
e dar-te de béuer dera mia boca
mentre guardi laguens es tòns uelhs nets
-Suponho que estarías apuntando o que tomo por se nos vemos de novo. Esto é o que quero para a próxima vez que nos vexamos. O pastel de mazá non ten importancia
e devolvestesma.
Nunca gostei dese tipo de poesía, mais como nunca che dixen nada, ti seguias a escribir cousas así para min. Mais aceptabachas, e ata devecia por elas, para logo pasar as noites en blanco pondo os teus poemas en prosa.
-Que fas cando non escrebes poemas?
-Son carpinteiro artesán.
(Podía ver mais lirismo nas táboas aserradas antes de ser mobles, no xeito como as acariñabas previamente a lixalas, amorosamente, evitando facerlles dano escollías con delicadeza o lugar de cada cravo
-Poderia retiralo, se me equivoco, mais quedaría o buraco, e xa nunca seria o mesmo.
Ca madeira pasa coma co corazón das persoas, unha vez ferida non é doado volvela ao estadio inicial…
…e seguias dándolhe ao formón, con tenrura maternal, mentras eu miraba as volutas caendo sobre os montes de retrincos de madeira, nunha chuvia de serraduras douradas.
Logo de mil poemas, unha manhá chegaches cunha caixinha cadrada en madeira de pino do país, con pechadura e candado e as minhas iniciais talhadas na tampa.
-Fíxenche o caixón da memoria, ese do que sempre falas. Como é iso que dis?
-É unha frase dun bolero“He guardado tu nombre bajo llave, en el cajón de mi memoria”
-Pois podes empezar por fechar o meu
Metín dentro a Fins e botei a chave pensando en cantos nomes tan grandes coma este caberían nunha caixinha tan pequena)
Fóra, un vento xélido, case glacial, barría as rúas desertas da tarde de novembro.
-Como é posible, tan preto do Mediterráneo…
-É o Mistral, aquí apenas chove 90 dias no ano, tiveste sorte de topar un deles.
-Venho da Galiza, ali temos chuvia uns 200 días...
-Por iso digo, así non toparás tan de menos a casa
Agochados nun café da Praza dos catro delfins, queriamos fuxir do Babel que os expertos tinhan montado arredor da língua.
-Adoro tódalas linguas romances, mais, en verdade, agora so me interesa a túa. Volve a explicarme a importancia da reintegración na grafía portuguesa…
(E volvía ao século XI, ao reino da Galiza que chegaba ata o río Mondego, aos séculos escuros, ao rexurdimento, á fracasada normalización democrática, sabendo que non atendías a unha soa das minhas palabras, agardando que no outro lado da rúa chegasen a algunha conclusión e dar por rematado o simposio)
-Non acharán. Non hai solución científica para os problemas da língua, mais eles gostan de finxir que si por facer ver que os seus resultados tenhen rango de verdade irrefutable, cando de certo, a penas si se achegan a unha dúbida razoable. Podes ir durmir, e fica tranquila, manhá atoparás a situación lingüística tal como a deixamos.
O asunto aínda se prolongou tres días máis, durante os cales formamos unha parelha estrana, (multitudinaria)
na que eu che acusaba incesantemente de ser o causante da minha aterraxe forzosa na infidelidade absoluta.
-A tentación non é mais ca unha invitacion formal que recibe aquel que xa estaba decidio a acudir á festa. Mais deixo que sigas a culparme, se eso fai que estés en paz contigo.
Eramos ti, a túa namorada Sofía, a parelha dela, eu, a minha parelha, Luís e Marisa.
Sete.
Unha noite acordastes asustado
-Como se chaman as figuras xeométricas de sete lados?
-Heptágono- respondín aínda dentro do sonho.
-Ai, nen sequera damos para triangulos completos.
Tinhas esas excéntricidades que lonxe de aborrecer, facian que eu che vise coma un ser adorábel, tenro,
exquisito no senso máis culinario da palabra...
...mais seguía torturándoche coas minhas acusacións infundadas...
-E non hai posibilidade de ser un infiel absoluto, en canto non existe a infidelidade relativa!
...das que te defendias contrariado.
Alá lonxe, durante eses tres días no interior da Franza, metiaseme ata as entrañas a olor familiar dos argazos que traía deica a area un mar que lembraba, (pero que non podía ver, situado a miles de quilómetros de distancia)
a humidade dos salseiros dese mesmo mar picado, o recordo dunha onda revesgada que enredaba coa pel das minhas botas e, no alto, a figura recortada do castelo iluminado pola lúa chea (que se asombraba de verme tan perto sabéndome tan lonxe)
E o frío, e o vento...
...e a minha voz calada, pedíndoche que me atases ao teu abrazo de pana...
Gardaba esa tarde no cartafol dos documentos cando ía de viaxe, para levala comigo a todas partes.
 (Foron dias moi estranhos)

Desconcerto

Tomei primeiro con curiosidade o fenómeno que mais tarde comezou a asustarme. Dende que voltaramos da Provenza, non volvera ver chover.
(Non é normal na Galiza un outono tan seco)
Pero o mais raro era o feito de que o ceo amencía cada día cuberto de nubes barrigudas, cada vez mais preñadas, dispostas a romper augas en calqueira instante
... case podías sentir as suas dores e contraccións que se reflectían a diario en tormentas secas.
O mundo chuchábase diante minha. Os herbais amarelaban, os regatos desaparecían, e os ríos, os ríos enfraquecían ata perderen a alma.
A minha patria verde volviase herma, estéril, hostil, e o que é peor, eu secaba canda ela.
-Gostaría de ficar contigo unha tempada, e aprender algo máis da túa lingua. Tenho vontade de escribir un poemario en galego, coido que a chuvia podería inspirarme, xa tenho ganas de facer poesia líquida, lírica acuosa...
Mais non houbo nin agua, nin poesia hídrica.
Erguiaste cada día coa esperanza de ver as pingas repenicando no tellado, e cada día era a mesma desilusión.
Estaban aí, pero non baixaban.
Quedaban tontas, suspendidas no baleiro, incapaces de lanzarse ao fin encomendado.
En mangas de camisa, enxergabas o ceo dende a fiestra do vertedeiro, movendo a cabeza con decepción e incredulidade
-Non acredito. Levamos aqui dous meses? Non, case catro, e nin unha mísera chuvierira, que digo, nin un orbalho. Esto non pode ser cousa boa…
e saías cara o taller improvisado no alpendre da herba seca obsesionado coa chuvia maldita que non caía.
Obsesionados os dous, ti coa chuvia, eu coas horas,
(coas vividas, coas pendentes, coas perdidas)
tanto, que coleccionaba reloxos dixitais parados en números capicúa
(12:21, 03:30, 23:32)
que representasen un momento importantes na minha vida, creando un cemiterio de efemérides horarias (horas pasadas, mortas) a través deste costume macabro de matar o tempo detendoo no seu propio artiluxio, encerrándoo en furnas, coma taxidermista consagrado, destripando os momentos, os instantes, zugándolhe o sangue, o cuspe, a bile, reloxos mortos, adormecidos, aletargados en frascos de alcohol conservando o tempo, pensando en paralo, pensando, pensando, pensando, vendo que corre, que fuxe, que escapa,
e eu agarrándoo por unha punta, con dous dedos, con coidado, e aínda tendoo preso coidarse das burlas, das risas, do pranto (sempre pensando) do medo, sobre todo do medo, medo do tempo, paso, permanencia, estrago, o desexo da nada, pasando o tempo pensando no paso do tempo...
(o tempo, ese invento)
-De verdade ques seguir aquí? Levas meses sen crear nada...
-Dirás sen escribir, o que fago coa madeira tamén é creación, e non podes estar escampo eternamente. O día que o ceo se abra e as augas baixen, quero estar aquí para velo.
dicías mentras baleirabas unha peza de carballo para facer unha bacía, paciencia, moita paciencia, a trencha entrando avagarinho no miolo de madeira, as liscas saltando dándome as costas dicias
-Que pequeninha es…
con cautela
e eu mirándote,
facéndote tomar forma baixo a minha olhada, construíate como ti moldeabas as pezas no torno de arpinteiro.
Queria facerte distinto de cada vez, tal como te tinha imaxinado nas noites de ondas en que non eras,
crearte delicado no aspecto, coma os teus modos, mais aparecias forte, grande, expresivo.
Imposíbel separar a esencia da existencia na túa persoa.
Non gostaba da dicotomia entre o teu xeito e a túa apariencia, e aínda menos de me ver ao teu lado, e sentirme tan fráxil, tan minúscula, tan pequena
-…ás veces, ao abrazarte, tenho medo de romperte…
encollendo, volvéndome insignificante, case inexistente e consumíame agostada coma as flores dos defuntos.
Aquela seca impertinente e a deshora causaba perturbacións en todos nós e, desnortada, non me afacía á vida que creara e ti, coma un monstro sedento, dende a xanela do vertedeiro
-Debeu o ceo de estinhar por sempre...
Sentábame a riscar cuartilhas, incapaz de enchelas de palabras bonitas (desas fuxidas polo oco da cheminea cando descubriron o perfecto silecio que traias nas tuas maletas francesas)
ao tempo que combatía a clandestinidade facéndome ver, paseando polos tellados banhados en prata polo luar, organizando bailes nocturnos de sombras sobre o escenario dos rueiros baleiros.
-Non gosto dos teus modos de gata, de ese ir e vir a vontade. Intimidame a túa existencia felina. Déixame que te ate…
Mais eu seguía coa minha coreografia noctámbula, véndo-me a través dos cristais abafados de xenebra,
(-Hoxe tampuco chove...
... oíate entre as nubes de resaca)
matando a sede da travesía polo deserto no que te convertiras con vasos de tequila cos que quixera queimar recordos vellos,
-Que pasou?
e remataba debruzada na taza do W.C.
-Pretendín curar feridas esquecidas pero co alcol proen.
As botelhas abertas medio baleiras deitadas na alfombra da sala o líquido amarelo pingando dende a boca deica o chan enfeitizándome coa monotonía das bágoas doces do ron de azucre acarinhandome os cabelos pegados á cara pola suor
-Ainda asi estás linda, pequeninha
-Non digas tonterías, home
O ceo estaba cada día máis cargado
-Todo este lugar está cuberto de cinzas, pura borralha, e hoxe tampouco chove…
e o tempo facíase máis pesado, máis lento, impenetrábel.
Igual ca os teus silencios prolongados que só rompias para dicirme
-Deixame que te ate
e eu que non te oía, demasiado ocupada en limpar os cascalhos do derrube controlado da miña vida,
día tras día, coma nun sonho fabuloso, remataba cada noite e estaban alí de novo pola manhá, nada mais abrir os olhos.
E ti con calma pasmosa, apartabas delicadamente coa man as arañeiras que medraban entre os dous, sen preocuparte de desentulhar
-Iso é trabalho perdido
e pasabas por riba dos restos das nosas existencias inconclusas, mais aínda, apenas si perfiladas.
E o de considerar a minha reconstrucion trabalho perdido dicialo ti, que vivias na ilusión dun amor imposible,
-Son os únicos que duran para sempre…
conformándote co feito de querela na distancia, e con renovados azos seguias a talhar caixinhas para nomes
usando os retallos doutras horas.
E cando espertaba de sonhos repetidos, viate retelhando a ilusión pola chuvia a través das néboas alcólicas que me envolvían.
-Cando será que rompan augas?
-Antes do que imaxinas
e volvía caer nun sopor narcótico amenizado polo son do cepilho facendo menos unha táboa de cerdeira, nunha sinfonía inacabada bordada con notas imposibeis.
E para non perder o costume
-…hoxe tampouco chove
acomodábame ás túas melodías de ebanista para improvisar a minha danza de evasión,
-Non me afago aos teus aires felinos
-Nin eu a túa neura de boxeador rendido antes incluso de comezar o combate
E rias cara a distancia,volto contra a parede
-Boba, que non me rendín, fracasei a propósito para nacer como poeta.
para non deixarme ver os olhos de auga brilhando na escuridade, e murmurabas baixinho
-Deixame que te ate
mentras o teu pensamento voaba
(-…que empece a chover pronto)
por riba de nubes gordas e grises, feas, escuras.
E a finais de febreiro, cando xa mucharan tódalas mimosas, e apenas empezaban a se abrir as magnolias que sombreaban o secadeiro, atopeite facendo unha maleta.
(-Eses son os únicos que duran para sempre)
Non precisei preguntar nin por nin que, sabía de sobra o motivo. Non era eso o importante, non agora, senón antes.
-Tanto precisas saber se te quere?
-Non, non preciso, o que vou averiguar é porque deixou de facelo.
Axudeiche a grampar as cinchas, da que ía ser a túa montura á liberdade, ben apretadas, non queriamos que quedase nada fóra,
(-E agora?
-Agora?
-Si, que vai pasar agora?
- Agora é agora. Está pasando.
-Xa sei por que te marchas, dime por qué te quedabas.)
mentres gozaba,
con exquisito deleite,
do suave recendo a salgado,
dende os  teus olhos abertos,
-Ules a terra mollada,
-Será que está pronta a chuvia?
Pronto perdes a forma,
dilueste coma figura de sal,
disolto no sangue que se me escapa
cando me racho por dentro,
e un vento fero, atroz, ardente,
barre a túa remota presencia, ciscando os teus restos pola aldea,
barrendo da minha vida o pasado,
entendo como se aguantan as dores profundas,
(comprendo por fin que son elas as que nos sostenhen a nós en pé)
e decátome de que algo pasa.
Non entendo. Estou molhada?
Ah! Era isto o tan ansiado? Humidade. Auga.
Por fin a chuvia…